Goed of fout..
Na al die jaren is het nog steeds niet gemakkelijk erover te praten. Hoewel het er ooit was, is het er nog steeds en alles is bedekt met de mantel der liefde…
Op deze manier zijn vele verhalen uit de oorlog weggestopt, begraven. Net als de vele zinloze oorlogsslachtoffers..
Verhalen die nooit het daglicht hebben kunnen verdragen. Verhalen die in de familie blijven, als een geheim waarover nooit gesproken mag worden.. Familiesystemen, familiegeheimen…
Soms, heel soms wordt het tijd die verhalen te delen. Dus, in verband met het doorbreken van ons familiesysteem, wordt het tijd dat ik een deel van ons geheim ‘in the open’ gooi. Het verleden is namelijk zoals het is en niet te veranderen.
Familiegeheimen, het komt in de beste families voor. 😊
Goed of fout…?
Deze week, dé week van 4 en 5 mei, deel ik het verhaal van mijn opa’s.
Want wat en hoe iedereen hier ook over denkt, mijn opa’s waren beiden mijn opa.
Zij waren beiden vaders, waar veel van gehouden is. Zij waren (schoon) vader van, man van, zoon van, broer van, zwager van, neef van, …
Mijn ene opa die in de fabrieken van de Duitsers heeft gewerkt. Het fijne van zijn verhaal is nooit gedeeld en hij heeft zich gedurende een groot deel van de oorlog in Duitsland begeven. Het verhaal gaat dat hij wapens voor de Duitse militairen maakte. Na de oorlog heeft hij hiervoor gevangen gezeten. Bij thuiskomst werd hij op het station opgehaald door zijn dochter van vijf. Mijn moeder. Daar stond hij, in zijn versleten groen wollen jas met een grote vale, vieze plunjezak op zijn nek. Sterk vermagerd met zijn hoofd naar beneden gebogen, ging hij gebukt onder schuld en schaamte…
Opgehaald door alleen zijn vijfjarige dochter. Hij had zijn straf uitgezeten…
Hoewel, volgens mij is zijn straf toen pas écht begonnen. De veroordeling door velen. Zijn kinderen, de buren, vrienden, familie… Zwaar gepest door de buurt. Een gevoel waar zijn hele gezin onder gebukt ging.
Goed of fout…?
Uiteindelijk vond hij nieuwe vrienden. Drankenbroeders, zo noemden men dat.
Als kind zijnde heb ik er weinig van meegekregen want wij woonden 200 km bij mijn opa en oma vandaan..
Uiteindelijk heeft deze opa een zwaar leven gekend, kreeg hij op vrij jonge leeftijd een hersenbloeding en belandde hij in een verpleegtehuis. Onderbezetting, dus veelal in eigen ontlasting gelegen.
Verlamd, opgesloten in eigen en onrustig lijf.
Ik vind dat het tijd wordt zijn verhaal te delen want zijn straf heeft hij echt gehad…
Tijd om vrij en los te laten.
Goed of fout…?
In 2008 vroeg een persoonlijke coach mij: Wat weet jij eigenlijk van jouw opa? Wanneer bijvoorbeeld was hij jarig? Schrijnend, ik had geen idee.
Tot 2008! Vanaf 18 augustus 2008 is mijn opa pas écht in mijn systeem gekomen. En hoe bijzonder, in dat zelfde jaar ontmoette ik een van mijn inmiddels zeer dierbare, geliefde vriendinnen. Hoe toevallig, ook zij is op 18 augustus geboren. Ieder jaar op haar verjaardag komt opa ook even voorbij. Dan denk ik even extra aan hem. Mijn opa, die werkte voor de verkeerde partij. Waar hij zelf voor gekozen had om op die manier zijn gezin te onderhouden.
Ik oordeel niet, hij was mijn opa..
Goed of fout…?
Nog heel even terug naar 2008. Na mijn bezoek aan de coach bezocht ik mijn ouderlijk huis en confronteerde mijn moeder met de vraag of ze iets over mijn opa wilde vertellen. Ik zie haar nog zitten op haar bruine stoel. De spanning zinderde door de kamer. Ik zag haar worsteling…
Haar antwoord: “Weet je, wie hij ook was, wat hij ook deed, voor mij was hij precies de juiste vader en verder wil ik er niet over praten.”
Toen ik haar voorzichtig vroeg: “Mam, stel dat mijn kinderen jou niet hadden gekend en ik zou niets over jou willen vertellen, vind je dan niet dat ik jou tekort zou doen?” keek ze me peinzend aan, stond op van haar stoel en liep naar boven. Verbaasd bleef ik zitten. Wat zou er nu gebeuren?
Goed of fout…?
Zachtjes kwam ze de trap weer af met in haar handen een bijzonder houten doosje waarin zich een groot deel van het verhaal van opa bevond. Zijn trouwboekje, zijn overlijdensberichtjes, oude brieven…. Daar kwam ook het verhaal. Bovenstaand verhaal, want niet alles is gedeeld. En het is goed zo. Het verhaal is verteld en aan het verleden valt niet te tornen. Na afloop van haar verhaal, werd het doosje gesloten en stonden we beiden langzaam op. Diepe ontroering, zachte ogen en een warme, innige omhelsing. Mijn opa, haar vader. Ook hij mag er zijn…
Goed of fout…?
En dan was er nog een opa…
Die andere opa… De opa die wel in de buurt woonde, die ik bijna wekelijks zag.
Deze opa heeft gestreden in het verzet. Hij hielp mensen vluchten, regelde onderdak enz.
Ook hier weet ik niet het fijne van. Ook hij kon zijn verhaal niet delen.
Best gek, want je zou kunnen denken dat iemand die in het verzet zat geëerd mag worden. Dat deze verhalen wel gedeeld mogen en kunnen worden, toch? Dat zou je kunnen denken..
Goed of fout…?
1945. Op die bewuste dag, ergens kort voor de bevrijding bezochten de Duitse militairen de schoonzus van deze opa.
De opa die inmiddels was ondergedoken, want iemand had hem verraden. Een aantal mensen in zijn omgeving wisten waar hij zich bevond, zo ook een van zijn schoonzussen.
Op de Duitse vraag, voor het gemak vertaald in het Nederlands, “Waar is hij? Als je het niet vertelt nemen we jouw man mee ter executie” heeft ze hen verteld waar opa zich bevond..
Goed of fout…?
Zo belandde deze opa in de dodencel. Enig idee wat dat met iemand doet? Nee? Ik ook niet en kan en wil me er ook geen voorstelling van kunnen maken.
Die cel heb ik wel een beeld bij. Mijn beeld: Een kleine koude kille ruimte, waarin hij verbleef tot hij gefuseerd zou worden. Met de wapens gemaakt door… God, ik wil het niet bedenken.
Zes uur in de ochtend zou hij voor het peloton worden geplaatst. Rond vijf uur die ochtend kwamen ze hem halen. Nederland was bevrijd. Opa mocht gaan. Opa was bevrijd. Hoewel hij door afranseling en kapot geslagen ingewanden amper kon bewegen, mocht hij zijn vrijheid tegemoet lopen. Ook zijn straf, opgelegd door de ‘andere kant’, was hiermee voltooid. Hoewel…
Goed of fout…?
Deze opa heeft vele psychologen, psychiaters, gezien en gesproken. Afgekeurd voor de rest van zijn leven. Slikte volop zware antidepressiva en had enorme last van zweetaanvallen, woede uitingen en angstdromen.
Zijn vertrouwen in de mensheid was verdwenen en iedere ochtend om zes uur zat hij in zijn stoel naar buiten te kijken. O beter, stil voor zich uit te staren..
Ook deze opa heeft na de oorlog zijn hele leven lang als straf gevoeld.
Goed of fout…?
Keuzes maken..
Wat is goed, wat is fout? Wie zijn wij eigenlijk om hierover te oordelen? Want weet jij eigenlijk hoe jij gaat handelen in een situatie die je nog nooit hebt meegemaakt?
Goed of fout…?
Ook ik heb in mijn leven keuzes gemaakt. Bewuste keuzes. Trouwe lezers van mijn blogs weten inmiddels het een en ander over mijn keuzes, hoewel ik hierover ook nog niet het fijne gedeeld heb.
Soms zeer onhandige keuzes en meestal weloverwogen keuzes. En heel soms rijst bij mij de vraag ; “Goh, zal ik ook ergens ooit worden gestraft voor mijn keuzes? Zullen mensen over mij ook een oordeel vellen”?
Goed of fout…?
Natuurlijk oordelen en veroordelen mensen. Vele vrienden hebben op basis van mijn keuzes ook al afscheid van mij genomen. Zo werkt dat nu eenmaal…
Iemand vertelde me ooit dat wanneer je jouw keuzes maakt, je de bereidheid moet hebben de gevolgen te accepteren.
Regelmatig vraag ik me af: Als mijn opa’s de gevolgen hadden geweten, zouden zij dan dezelfde keuzes hebben gemaakt? Of was het wellicht zo, dat zij geen keus hadden? Of waren zij zich er gewoon niet van bewust dat zij een keuze hadden?
Goed of fout…?
Aan jou nu de vraag: Handel jij altijd op de goede en juiste manier?
Goed of fout…?
Hoe bewust ben jij eigenlijk van jouw keuzes?
Goed of fout…?
Durf jij te leven zonder schuld en schaamte? Op alle fronten?
Goed of fout…?
Hoe vaak oordeel jij eigenlijk?
Goed of fout…?
Afgelopen week op 4 mei herdachten we De slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog, vierden we op 5 mei onze bevrijding…
Hoe bevrijd en vrij zijn wij eigenlijk? Hoe vrij ben jij eigenlijk?
Goed of fout…?
Bevrijdende kus deze X
Hey Teun, wat een mooi verhaal. Ik zal het mijn moeder laten lezen. Zij is 92 jaar en zal hier veel in herkennen. Dikke xx Joke
Dank je Joke. En bijzonder, deze reactie heb ik inmiddels een aantal X gehad… Inderdaad, familiegeheim en..
Dank je wel, Marilou. En we zijn het helemaal met elkaar eens!
Mooi T!!!
Kus Es, dankjewel!