Opgesloten tussen twee deuren..

Daar zit ik dan. Gevangen tussen twee deuren.
Letterlijk opgesloten op de bovenste trede van een groezelige grijze trap. Een trap met 16 treden. Een voordeur met 14 raampjes en een trapleuning vastgezet met twintig schroefjes.
Gevangen tussen twee deuren, in een kille, koude hal, op een trap met een veel getinte grijze vloerbedekking. Há, en die verschillende tinten grijs zijn ontstaan door de vele, enorme vele, voetstappen die deze trap al betreed hebben….
In ene wordt het duidelijk, wordt het helder. Mindfull thinking, ergens op een trap in een hal tussen twee deuren.

Uiteraard kan ik aankloppen op de deur die ik zojuist verlaten heb en ik besluit het even te laten. Want hoe vervelend is het feitelijk, opgesloten te zitten tussen twee deuren ergens op een grijze trap? Ik gooi mijn tas naast me neer, kijk om me heen en zak nog iets dieper weg in mijn witte, wollige schapenjas.

Hoe hilarisch dat ik toch steeds denk dat ik stoer, sterk en krachtig ben en tegelijkertijd ben ik soms zo dom, dom, dom, want wie brengt zichzelf toch in een situatie als deze? Precies! IK!

Langzaam welt er een geweldig spontane lach in mij op. Een enorme lachkriebel die onderin mijn lijf ontstaat en die vanuit mijn mond de ruimte vult. Ik hoor mijn lach galmen door de ruimte. Hoewel, galmen? Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken en dat gaat mij niet helemaal goed af.
Schuddebuikend, gierend hang ik boven aan de trap. Tranen rollen over mijn wangen en ergens onderweg in deze lachbui voel ik dat de tranen over mijn wangen biggelen.
En langzaam, heel langzaam, verandert mijn humoristische gevoel in iets anders. Nog steeds druipen de tranen over mijn wangen en mijn lach gaat over in een ander gevoel. Blokkades worden losgelaten en mijn lachen gaat over in écht huilen. Diepe emotionele tranen.
Lachen en huilen, het ligt zo enorm dicht bij elkaar. Ik kan niet anders dan er aan toe geven. Ik laat het komen en alles wat het laatste jaar de revue heeft gepasseerd krijgt een plekje. Als kwartjes vallen de muntjes op zijn plek. Het voelt als een soort Gestalttherapie op mezelf. Het onderste balletje wordt uit de vaas getrokken en alles vloeit weg.  Mijn tranen staan in dit geval als metafoor voor de balletjes. Alsof er een herstel plaats vindt in het contact met mezelf en mijn omgeving. En dan doel ik niet op de letterlijke omgeving waarin ik me bevind, maar de omgeving als zijnde mijn plek in de wereld.
Vanuit helikopterview zie ik mezelf zitten. Lachend en huilend gebeurt er iets in mijn lijf. Iets wat heel lang, té lang, niet heeft plaatsgevonden en na ongeveer drie kwartier worden mijn hoofd en lijf rustiger.

Ik besluit nog even te blijven zitten terwijl de wereld buiten langs mij heen raast.
Mindfull… Ik duik nog even naar binnen. Nou ja, naar binnen in mijn gevoel, want beide deuren zijn nog steeds afgesloten.
Ik duik in mijn hoofd en begin te denken. Te denken aan de zoektocht die ik al zo lang aan het afleggen ben. Mijn zoektocht naar…. Tja, naar wat precies eigenlijk?
Wat zorgt toch steeds voor die onrust in mijn lijf? Mijn hoofd is soms een chaos en tegelijkertijd geniet mijn lijf van alles dat ik doe. Zelfs kunnen genieten van de meest, domme, bizarre momenten. Werkelijk, ik heb geen idee….
Of heet dit leven? Leven in alle facetten? Gewoon mens durven zijn met alles wat er is. Zonder schuld en zonder schaamte. Just be…

Langzaam sta ik op en aan de mouw van mijn schapenjas veeg ik mijn snotneus af om vervolgens een diepe teug adem te halen.
Zachtjes klop ik op de deur van het huis dat bijna een uur geleden verlaten heb. Geen reactie. Dan maar iets harder kloppen, want ik heb het wel gehad in deze grijs getinte trappenhal.

Wederom geen reactie. Tot ik iemand aan de andere kant hoor schuifelen. En nu klop ik toch écht iets harder. Wederom geen reactie. Ik vlij me we neer op de hoogste trede en terwijl ik peinzend voor me uitkijk, hoor ik de deur open gaan. Ik verroer me bijna niet en kijk langzaam omhoog.
Daar zie ik twee verbaasde ogen. Weer welt er een lach in mij op.
“Teuntje, waar was je nou en wat doe jij daar op die trap” vraagt een verbouwereerd gezicht aan mij. Achter een dikke bril zie ik glimmende ogen.

Ik begin spontaan te stralen en mijn tanden lachen zich bloot. “Ik zit hier op de bus te wachten”…… luidt mijn reactie. De persoon in kwestie schud zijn hoofd. “Koffie dan maar?”
Vlot sta ik op. Yep, doe mij maar zwart en puur. Zonder verdere toevoegingen. Daar ben ik gek op!

Hoe ik hier in beland ben? Ik twijfel of ik dit met je wil delen.
En terwijl ik dit schrijf weet ik dat ik dat niet ga doen. Het is ook eigenlijk onbelangrijk.

Het belangrijkste voor mij is dat ik ergens in het afgelopen uur, op die koude saaie trap, bewust ben geworden van hoe mijn leven de laatste anderhalf  jaar is verlopen.
En het allerbelangrijkste, ik ben me nog meer bewust geworden van wat ik in mijn toekomst wil. Ik heb er weer zin in. Met zin en kracht mijn leven weer oppakken, zin in nieuwe uitdagingen, nieuwe werkomgevingen en uiteraard met een volle rugzak met prachtige gereedschappen en mooie leerzame momenten. Ik ben me ook bewust geworden dat het oké is je soms even iets zwakker te voelen, want dan voel ik nog beter hoe sterk, stoer en krachtig ik ben.

Mocht je willen weten hoe ik toch uiteindelijk op die koude kille trap ben beland, houd dan mijn boek in de gaten. Mijn boek dat gevuld zal zijn met vele mooie levenslessen en vele bijzondere, hele bijzondere anekdotes.Fictie en non fictie.

Oh ja, voor de scherpe lezers onder ons, mijn schapenjas heeft inmiddels al weer een stomerijtje gezien hoor. Dus als je mij erin ziet lopen, je kunt me gerust aaien. De mouwen zijn weer schoon.

Deze keer sluit ik niet af met de vraag of jij op welk gebied behoefte hebt aan enigerlei van coaching. Inmiddels weet ik, dat als je écht wilt, je mijn telefoonnummer op mijn site kunt vinden. Want naast mijn nieuwe toekomstige baan, zal ik met veel plezier het coachen blijven voortzetten. En het schrijven ook 😊

Nog wel een laatste tip: Voor je de ene deur achter je gat dicht trekt, kijk even of de volgende zich opent. Of neem een baksteen mee in jouw tas, zodat je altijd een raam kunt ingooien.

Blijf kijken, altijd in de juiste richting 🙂

Kus

En doe mij en jezelf een lol: luister eens goed naar de tekst en het ritme van onderstaande versies….

Voor de rustige versie:Both Sides Now langzame versie… Joni Mitchell
Voor de pittige snelle versie (my favorte): Bots Sides Now snelle versie,,, Carly Rae Jepsen