Rugzakjes

Zittend in een gezellige wijn bar, stelde een mooi, bijzonder mens mij de vraag of ik een rugzak heb? Ik dacht nog, die wil hij lenen. Per slot is het vakantietijd, toch?

Het werd een bizar gesprek toen ik vertelde geen rugzak te hebben. “Ik geloof je niet, iedereen heeft een rugzak” zei hij vol overtuiging. “Sorry, ik heb er écht geen, ik heb een koffer”, was mijn antwoord. En toen werd het gesprek helemaal bizar. “Ik wist het wel, de hoeveelheid vrolijkheid en passie dat jij uitstraalt kan niet oprecht zijn. Dan zou je een rugzak moeten hebben en nu blijkt zelfs dat je een hele koffer vol hebt”.

HUH? Ohhhh… nu pas viel het kwartje of heet dat tegenwoordig de twintig euro cent?
Op het verkeerde been gezet en dat komt waarschijnlijk omdat ik niet in rugzakken denk. Ik hing in de vakantie modus en hij bedoelde iets heel anders. En toen het tot me doordrong, voelde ik een soort opstandigheid opkomen. Beter gezegd, ongenoegen, een lichte irritatie. Omdat ik inmiddels weet dat irritatie ook veroorzaakt kan worden doordat de ander een gevoelige reële snaar raakt, glimlachte ik van oor tot oor, bestelde nog een wijntje, hief mijn glas en zei: “Proost! Op mijn rugzak en op die van jou! En laten we, voor NU, die zak vooral dicht houden en ons op de wijn storten.”

En uiteraard blijft zo een vraag hangen. Per slot staat mijn hoofd weinig stil. En een paar dagen later, lopend door een stil bos zeeg ik neer op een heerlijk houten bankje om bij mezelf eens diep naar binnen te gaan. Even stilstaan of beter even stilzitten en nadenken, voelen, op dat bankje in een groot duizend kleuren groen gekleurd bos.

Heb ik een rugzak? En hoe vervelend is een rugzak? En langzaam kwam het besef dat het hebben van een rugzak best heel prettig is.

Als je een rugzak hebt, heb je namelijk altijd jouw handen vrij. Vrije handen om die uit de mouwen te steken als dit nodig is. Vrije handen om anderen te helpen, te strelen, vast te houden, en weer los te laten.
Vrije handen om eigen zaken op te poetsen, om te werken, om te handelen, om te sturen, bij te sturen en te schrijven. In mijn geval te typen..
En inderdaad! Ook ik heb een rugzak. En ook mijn rugzak is gevuld. Gevuld met warmte, liefde, mooie gereedschappen die ik kan gebruiken wanneer dat nodig is. In mijn rugzak zit uiteraard ook mijn liefdevolle contact met mijn familie, mijn oude- en ook mijn nieuwe vrienden.

En natuurlijk huist in mijn rugzak ook een verleden. Een verleden waarmee ook ik heus geworsteld en gebokst heb. En ik ben die worstelingen en het voorkomen van de ‘knockout’ aangegaan. Heb mensen geconfronteerd met zaken waarvan ik ooit last had en dit heeft ertoe geleid dat mijn beeld, terugkijkend op mijn verleden, gewijzigd is. Met een andere blik, andere ogen terugkijken op mijn verleden. Want weet je, wat ooit geweest is, is niet terug te draaien. Het gevoel uit jouw verleden, waarvan je last had, daar te laten waar het hoort. Daar waar het ooit op z’n heftigst was, daar laten, dát is helpend.

In mijn rugzak zitten ook beslissingen die niet altijd gemakkelijk waren. En ik heb wel de keuzes gemaakt. Keuzes maken betekent altijd dat je de bereidheid moet hebben de gevolgen te accepteren. En zodra je je dat realiseert weet je dat keuzes maken uiteindelijk altijd oké is. En nu, terwijl de vakantietijd in aantocht is, zittend op het heerlijk houten  bankje, genietend van de stralende zon op mijn gezicht, weet ik dat ook ik een rugzak heb. Een mooi gevulde rugzak. Eén die ik koester. Het is een rugzak gevuld met mooie en minder mooie momenten. Mijn rugzak, mijn ankertje, helemaal alleen van mij. En, hoe fijn, de wetenschap dat mijn rugzak zich zeker verder zal vullen.

Dus, wat mijn toekomst ook gaat brengen, mijn rugzak neem ik altijd mee en zal altijd op mijn rug blijven hangen. Om mijn sterke schouders, op mijn rug met voor de balans een extra touwtje dat stevig leidt tot mijn hart. En op sommige momenten schud ik mijn rugzak even lekker op, om te voelen dat alles nog wel op de juiste plek zit. Om me te realiseren dat alles wat erin zit bij mij hoort. En op deze manier houd ik mijn rugzak lekker licht en stralend. Ook in donkere dagen!

Oh en mocht iemand mij ooit weer vragen of ik een rugzak heb, luidt mijn antwoord: “Jazeker, MIJN rugzak, waar ik met een goed tevreden gevoel, zelfs confronterend in een spiegel, naar kan kijken.”

En jij? Heb jij ook een rugzak? En waarmee is die van jou gevuld?
En mocht je jouw rugzak eens willen opschudden, dan help ik je graag.

Per slot heb ik mijn handen vrij! 🙂

klik > Simon Webbe No Worries

Handloze Kus deze X