Japans, de dood, story’s en delen…….
Paps.
Precies een jaar geleden, bij volle maan, blies jij jouw laatste adem uit. Een moment dat je helemaal alleen voor jezelf nam.
Twee weken hebben we gewaakt, je niet alleen gelaten. Op het moment dat we dat wel even deden, piepte je er tussenuit.
Ondanks de mis-momenten is ons hele gezin van mening dat dit het voor jou het beste was.
Als leven lijden wordt is de dood een verlossing. Dan mag leven stoppen.
In en met liefde ben je bij volle maan van ons heengegaan. En met veel liefde denken we aan je terug.
Iedere volle maan proost(t)en we op afstand.
Vandaag, op jouw sterfdag ben ik ver weg, Ver van jouw en mijn dierbaren. Ondanks het feit dat de volledige acceptatie er is, ontwaakte ik vanmorgen met jou in mijn hoofd. Op dat speciale plekje ben je de hele dag gebleven. Het voelde goed.
En dan plotsklaps, ergens op een warm Portugees strand, zijn aan het eind van de dag ook de tranen. Verwerken heet dat. Bewust zijn van het feit dat als jij er niet geweest was, ik hier ook niet zou zijn. Dank je wel,
Op weg naar ‘mijn’ Portugese huis bedenk ik me dat ik vanavond een keer niet alleen wil eten.
Toeval bestaat niet. Ik kijk naar links en zie een Japans restaurant. Terryaki wordt het! Aan de bakplaat. En daar zit ik in ene met 15 anderen personen te eten. Portugezen en Engelsen. Ik kijk hen aan en geniet. Glimlach en spontaan ontstaat het gesprek.
Wat ik hier zo alleen in Portugal doe en ook de vraag of ik vaker alleen uit eten ga? Tja, ik kan natuurlijk ook alleen thuis op de bank gaan zitten 🙂
Ik vertel mijn verhaal, of beter jouw verhaal. Heel even wordt het stil aan tafel. Herkenning van dood en verlies wordt gevoeld in alle culturen, door arm en rijk. Dus ook hier eten mensen die dierbaren hebben verloren. Dus ook hier, in het verre Portugal, met een tafel vol ‘vreemden’, worden spontaan bijzondere verhalen gedeeld.
Het blijft een warm en bijzonder gevoel dat als ik open mijn verhaal deel, de ander ook opent en een verhaal deelt.
De laatste vraag, of beter mijn antwoord hierop, zorgt dat de sfeer weer iets luchtiger wordt. “Did your Dad also loved Japanese food?”
“My Dad….” Ik glimlach…”My Dad only loved potatoes, vegetables and meat” en ik denk er nog bij…
“Mijn vader zei net als Bartje: “Ik bid niet voor bruune boon’n en al helemaal niet voor Japanse Terryaki” De Engelse vertaling laat ik achterwege.
Verhalen delen…
Vanaf half augustus plan ik nieuwe verhaalavonden in. Mocht jij jouw verhaal willen delen, durven delen, weet dan…. Je bent welkom bij mij thuis.
Voor nu, op dit moment diep in de nacht waar mijn klok een uur achter Nederlandse tijd aanloopt, pak ik een biertje en proost ik.
Cheers pap!
Japans wordt vanaf nu ieder jaar op 19 juli mijn ankertje.
Het is goed zoals het is.
Warme kus,
Teuntje.
Een nummer voor Fathers and Daughters, hoewel het in mijn geval ook opgaat voor Mothers and Sons..
