Oudejaarsmoeheid,

Vandaag dozen sluiten en kasten opruimen…

Langzaam loop ik richting mijn kast en pak mijn 2017 doos eruit. Hij voelt vol en zwaar en net als ieder jaar weet ik dat ik iets te doen heb. Dozen legen, kasten schonen om zo met een goed gevoel het nieuwe jaar tegemoet te treden.
Terwijl ik langzaam mijn doos van afgelopen jaar rangschik, ontstaat er een glimlach. Een glimlach en een traan. Ieder jaar weer, op 31 december is er die glimlach en die traan. Ieder jaar op deze dag, voel ik ook de intense vermoeidheid. In hart, hoofd en buik.

Dat is ook precies de reden dat ik deze laatste dag van het jaar mijn dozen open en mijn kasten herschik.

Oké, doos dus…!

Gewapend met doos, nestel ik mij op mijn paarse kleed voor mijn haard.

Langzaam open ik de deksel. En langzaam glijdt het verleden van het afgelopen jaar zachtjes door mijn handen. Ik streel het, ik koester het. Ik pak alles even vast om het vervolgens een goed plekje te kunnen geven. Het één gooi ik weg, het ander gaat terug in mijn 2017 doos. En dan is er nog de stapel die ik vanuit het verleden mee neem naar 2018. Die stapel gaat in mijn gouden doos. De gouden doos, gevuld met mijn verleden en met dingen waarvan het einde van 2017 nog open is.  De doos die mij gemaakt heeft wie ik NU ben.

Wanneer alle stapels van de grond zijn opgeruimd, zit ik even stil.
Voel ik op de achtergrond de vurige haard die mijn lijf verwarmt. Hoor ik de muziek zalvend mijn oren strelen en langzaam glijden mijn ogen richting mijn kerstboom. De lampjes schitteren en ik vraag me af of die lichtjes écht zo schitteren of dat het mijn tranen zijn die het beeld verdraaien…

Met een diepe zucht sta ik op. Ik pak de doos, met daarin mijn leven van afgelopen jaar.
Langzaam loop ik richting mijn opgeruimde kast en schuif de 2017 doos op dat ene speciale plekje. Even sta ik stil bij alle dozen die er al staan. Eén gouden doos en de andere dozen met een gouden strik. De doos van vandaag strik ik nog niet dicht. Dat doe ik pas op het moment dat ik 2017 helemaal kan loslaten. Natuurlijk wordt dit moment een ritueel. Pas dan knoop ik hier een strik omheen. En de strik om deze doos wordt er een met een gouden strik en een diamanten randje. Ik geloof namelijk in diamantjes. Ze vliegen door de lucht en wanneer je goed oplet, pluk je die ene, die speciale.

2017.
Nog 2 uur en het jaar is om. Alles wat geweest is, is geweest.
Met een warm gevoel word ik me bewust dat ook deze doos behoorlijk is gevuld. Gevuld met heel veel mooie ervaringen en naast die ervaringen ben ik ook weer enkele illusies armer. Het voelt alsof ik…..geleefd heb.

Dank 2017! Het was weer een mooi en bijzonder jaar.

Mijn glimlach is terug. Mijn hand reikt uit naar de nieuwe, lege 2018 doos. Nu nog leeg, blanco en ongevuld. Wat heb ik veel zin om ook deze doos te vullen. Te vullen met mooie momenten, nieuwe acties, plezier, volop humor, liefde en alles wat er verder voorbijkomt.
Ik weet, waarmee de 2018 doos zich ook vult, op 31 december zullen ook hierin veel uiteindelijke liefdevolle herinneringen zitten.
Hoe heerlijk, nu nog niet te weten wat de inhoud zal gaan worden.
Of beter, hoe heerlijk nu nog niet bewust te weten, want mijn onbewuste weet het natuurlijk al lang…😊

Dat hij zich vult, dat is een vanzelfsprekendheid.
Het voelt als… LEVEN!

Zo, en nu op naar de oliebollen, de champagne en de nieuwe doos.
Ik heb er zin in, dus….2018: Here I come…

Speciaal aan jou, de lezer van dit blog: Ik ben je dankbaar.
Dankbaar dat jij ook deel uitmaakt van mijn dozen en het vullen daarvan.

Daarom, op beide wangen,

A Special Happy 2018 kus,

Teuntje
PS: Stap ook eens uit de doos, of beter Out of the Box. Het helpt bij het vullen. 😊

Muziek: Happy New Year: https://youtu.be/Km6i04BeCKs