Stretchmoment……..

En ook vandaag weer superblij met al hetgeen ik in de opleiding geleerd heb. Herkaderen! Omgaan met de situatie zoals die op dat moment is, loslaten en je afvragen wat er nu écht zou kunnen gebeuren. En dat was voor mij vanmorgen heel belangrijk.
Situatie schets: Ochtendspits, overvolle tunnel, en bijna lege benzinetank. En dan vaar je blind op het benzine controle lampje. Dat brandt nog niet, dus zeker nog 30 km rijplezier. Tja…vertrouwen op techniek is niet altijd een wijsheid. Je raadt het al: halverwege de tunnelbuis begint mijn auto te schokken. Herken je dat? Een moment dat je denkt: F****ckkk…NEEEEE…NIET NU!!!!!
Helaas, JA! Mijn autootje geeft de pijp aan Maarten. Midden in de tunnel: Stilstand! Nu weet ik dat je soms even stil moet staan om vooruit te komen en dat gaat in dit geval niet op. 🙂 Het eerste waar mijn lijf dan ook contact mee maakt is stresssssss. Hoe fijn is het dan dat je weet dat je in je bewustzijn kunt stappen om de dingen te doen die je moet doen. Of beter, die je kunt doen, en je realiseren dat je niet de eerste bent die stilstaat in een tunnel. Adem in, adem uit… Bewustwording: wat is NU helpend?
Alarmlichten aan, blijven zitten en een steunpuntje bellen die je even aanhoort en je nog meer gerust stelt. Na een uur, zo voelt het voor mij terwijl het in realiteit waarschijnlijk slechts tien minuten is, zit ik er nog. En dat terwijl aan alle kanten (vracht) auto’s voorbij scheuren.
Auto weer voorzichtig gestart en gelukkig nog twee meter kunnen doorrijden. Precies genoeg om net buiten de tunnel te staan. En wederom stilstaan, want hoewel benzine een energiebron is, vult het zichzelf niet aan.
Uiteindelijk aan de passagierskant uitgestapt en bij paal 48 de tunneltelefoon gepakt. En…ik ben gelukkig meer zichtbaar dan ik denk. De hulptroepen zijn onderweg, maar of ik wel even voor mijn auto wil blijven staan…
Heb je er een beeld bij? Ik in kokerrok en colbert voor mijn stilstaande auto terwijl heel Beverwijk (zo voelde het) aan je voorbij sjeest…
En hoe blij ben ik een gele wagen van Rijkswaterstaat te zien? Zo blij! Een grijzende man met een guitig gezicht stapt uit.
“Dag mevrouwtje, autopech?” “Nee joh, ik sta hier voor de lol en ben gek op al die aandacht” En dan vertel ik hem schoorvoetend dat het eigen schuld dikke bult is en dat ik zonder benzine zit.
Langzaam ontplooit zich een glimlach op zijn gezicht en dan lijk ik te voelen…”Daar hebben we er weer een….”
Gelukkig wordt hij al snel mijn held van de dag. Een Jerrycan benzine en mijn probleem wordt verholpen. Op mijn vraag: “Jee, meneer, dat gaat zeker wel in de papieren lopen” antwoordt de guitigerd “Nee hoor mevrouwtje, maak je niet druk. U bent niet de eerste en zult ook niet de laatste zijn. We rijden samen naar een tankstation waar ik mijn kannetje vul en u de auto kunt aftanken”
Hij heeft het allemaal geregeld, inclusief het aftanken. De benzine kosten komen uiteraard wel voor mijn rekening.
En dan stel ik hem nog een laatste vraag, waarop ik een volmondig JA!! krijg: “Meneer, mag ik u even een knuffel geven? U bent namelijk mijn held van de dag!”
Met een super tevreden gevoel zie ik hem met een glimlach van oor tot oor bij het wegrijden in de verte nog even zwaaien.
Eind goed, al goed.
Mijn wijze les voor vandaag: “Houd hoop, ook als het soms even spannend is. Uiteindelijk komt het allemaal weer goed!”
Oh ja, en vaar niet blind op de controlelampjes van de auto.
Aan mijn mede weggebruikers: I am sorry for the delay.