Accu laden, rondjes rijden en volop ploffen…
Acht uur in de ochtend.
Zonnetje schijnt, vogeltjes fluiten en ik fluit mee. Althans, ik doe een verwoede poging…
Met dat gevoel gris ik mijn brood van het aanrecht, neem nog snel een slok koffie, sprint de trap af, smijt de beneden deur dicht (sorry buren), gooi mijn tassen in de auto en plof achter het stuur.
Nestel me in mijn autostoel, steek mijn sleutel in het contact en……
Oorverdovende stilte en ik hoor níéts…
“Hoezo niets?”, denk ik nog. Nog een keer proberen en weer NIETS!
Als vanzelf glijdt mijn blik naar links en ik zie…. Mijn lampen staan nog aan.
Dat wil zeggen, veertien uur geleden was dit nog het geval. Nu zijn ze als vanzelf gedoofd.
“Shooooot, een stoot adrenaline vliegt door mijn lijf, gevolgd door een….
“Oké, adem in, adem uit.. Wat nu?”
Flitsss…
Ik spring uit mijn auto, tassen om mijn nek, storm de schuur in en pak mijn fiets.
Zonder jas, in mijn zomerjurk, want in de auto word je niet koud. 😊
Racen richting station en een ondertussen een keuze maken… trein of bus?
Ik smijt mijn fiets in de stalling, spurt de lange trap op en onderwijl kijk ik om me heen.
Scannen… De bus, hij staat er al. Rennen op mijn hakken dus!
Drie kwartier later storm ik de training binnen. Zweet op mijn rug, (ook zonder jas lukt het heus om te transpireren) en bied mijn excuus aan. Ik ben er!
Het vervolg van deze dag gaat ongeveer in hetzelfde tempo. Tussendoor snel de Wegenwacht gebeld, die komt vanavond ergens rond 21:00 uur.
Rond 19:00 uur zit mijn werkdag erop.
Ik spurt naar de parkeergarage, vlieg nog even door de Appie en gewapend met 2 tassen en een zak vol boodschappen loop ik naar -2.
Daar aangekomen, wederom een korte Flitsss…
BUS BUS BUS!
Gewapend met mijn hoeveelheid tassen ren ik de trap weer op richting bushalte.
Gelukkig duurt het een kwartier voor de bus arriveert, dus even tijd om een aantal snelle belletjes te plegen.
Even snel appen met kindlief, even een babbeltje met een medereiziger en instappen.
Rond half negen in de avond stap ik mijn huis binnen en slinger ik mijn nog bevroren pizza in de oven. Net op het moment dat ik deze wil aansnijden gaat mijn beneden deurbel… De Wegenwacht.
Ik laat de boel de boel, grijp mijn autosleutels en spurt de trap af. Na 10 minuten loopt mijn motor weer als een zonnetje en hoor ik de Wegenwachtmeneer zeggen: “U moet wel even een half uur rondjes rijden om zo de accu weer op te laden”
Huh?! Hoezo rondjes rijden als je een accu wilt opladen?
Accu opladen betekent toch rust? Mijn accu opladen werkt alleen door rust te nemen en bij auto’s werkt het dus anders. Daar sta ik dan weer.
Mijn autosleutel in het contact, een draaiende motor en een handtas met inhoud boven in huis. Dus wederom sprint ik mijn trap op, sleur mijn tas van de grond (vergeet alweer mijn jas) en ren in dezelfde vaart weer naar beneden.
Mijn motor loopt nog steeds dus… rondjes rijden.
Minimaal een half uur rijd ik domweg rond.
Na bijna drie kwartier, ik ga voor zekerheid haha, besluit ik dat mijn diner vandaag eens anders is dan normaal. Ik duik de drive-in bij de Mac in, motortje loopt pittig door, en ik trakteer mezelf op een Milkshake. Chocolade natuurlijk.
Rond tien uur ben ik thuis en besluit dat ik de rest van de ‘moet-zaken’ laat voor wat het is.
Dus… mijn accu opladen. Muziekje aan, wijntje erbij en volop ploffen. Op mijn zwartfluwelen bank, genieten van wat er is. Van rust EN ZO..
Nog even mijmeren en de dag evalueren. Ergens diep vanuit mijn keel voel ik een lach opkomen…
Mijn dag! Een dag waarschijnlijk net als die van ieder ander.
Dit had jouw dag toch ook kunnen zijn, toch?
Never a dull moment 😊
Snelle kus,
Teuntje
Music: Jonas Blue MaMa
