Als je doet wat je altijd gedaan hebt, zal er nooit iets veranderen….

Mijn lijfspreuk, hoewel wellicht ietwat verbasterd. Deze zin heeft in mijn leven al vele veranderingen teweeg gebracht. Veranderen is in actie komen.
Het meest bijzondere is dat ik vaak zelf wel weet dat ik iets te doen heb en heel soms val ik in die oneindige valkuil terug.
Herken je dat? Zolang je je bewust bent van wat je doet kun je in de actie modus blijven. En heel soms ben je je niet meer bewust. Dan kijk je niet meer, dan ontwijk je jouw gevoel en dan heb je de neiging watten in je oren te proppen, zodat je het stemmetje in je hoofd niet meer hoort.

Bij mij werkt het zo met dit kilo’s die ik ben kwijtgeraakt. De kilo’s die afscheid van mij hebben genomen. Jemig, het voelt als een verlossing. Of beter, voelde, want langzaam is er in die vervelende decembermaand weer vier kilo teruggekeerd. Grappig, dit is gebeurd zonder dat ik het in de gaten heb gehad. Uiteraard, mijn broeken zaten iets strakker, maar hé, de wasdroger.
Of misschien gewoon iets te heet gewassen? Of misschien juist die dag even een opgeblazen gevoel. Of gewoon…..SABOTAGE!

Want natuurlijk weet ik allang dat ik minder oplettend was de afgelopen maanden. Natuurlijk weet ik, voel ik en zie ik, dat die kilo’s er langzaam weer aankruipen.
Toch grappig, vorig jaar stond voor mij in het teken van afscheid nemen en het lijkt of alles en iedereen, zeker ook ik, hier vrede mee heeft. Met uitzondering van de kilo’s.
Die weten op een of andere manier precies waar en hoe zij zich aan mij moeten blijven vastkleven.

Tot vorige week. Toen iemand op een avond tegen mij zei: “Ik vind je toch echt wel wat DIK.
Het woordje DIK, WoW, wat een impact!
Alles wat daarna nog gezegd wordt, hoe fantastisch en geweldig ik óók ben, glijden langs me heen.
Als iemand zegt dat ik DIK ben, is het net of mijn hersenen kortsluiting maken. Té DIK. DIKZAK! DIKKERD! PROPJE! VETZAK!
Al die woorden dreunen door mijn hoofd. En mijn god, wat doet dat pijn. Ik ene ben ik dan weer het kind dat ik vroeger was. Het dikke kind dat op school zo vaak gepest werd met haar DIK zijn. In ene hoor ik iedereen weer roepen: DIKKE prop, met je BOLLE kop…
Die bewuste avond, dat ik de persoon die mij zo dierbaar is hoor zeggen dat ik dik ben, breek ik.
De tranen, het verdriet dat al jaren lang diep geworteld zitten komen naar boven. Kwetsbaarheid en pijn is wat ik voel. Eén opmerking en één verleden, zo een ongelooflijke impact.
Als ik toch al die gehuilde tranen van die avond en de jeugdjaren eens zou kunnen omzetten in verloren kilo’s…
Geloof me, dan had ik nu ondergewicht. Helaas, zo werkt het niet.

Hoe werkt het wel? Want inmiddels ben ik een volwassen vrouw en is een schop onder mijn hol misschien wel eens de juiste aanpak. Ik heb er voor gekozen die woorden, dát gevoel diep op me te laten inwerken. Ik heb me gerealiseerd dat het in dit geval niet gaat om wat de ander vindt. Per slot zegt het iets over het ideaal beeld van de ander en niet over wie ik ben.
Er is meer. Dát ene stukje, dat diep weggestopt zat, is aangeraakt. Een stukje waarvan ik dacht dat ik het al kwijt was. Dat ik dát ergens in die dertig verloren kilo’s ook had afgeschud.
De realiteit is anders….

Wat ik al zei, SABOTAGE. In één klap werd ik me volledig bewust van het feit dat ik nog niet klaar ben met die overtollige kilo’s. Of beter gezegd, dat ik  meer dan klaar ben met die overtollige kilo’s. Natuurlijk, dertig kilo kwijt is fantastisch en nog niet genoeg. Nog steeds ben ik toch écht wel minstens acht kilo te zwaar en mijn god, hoe fijn zou het zijn deze zomer onbevangen, zonder schuld en schaamte in een bikini rond te lopen? Inderdaad, zó fijn. Zeker, ik pretendeer zonder schuld en schaamte te leven en de werkelijkheid is soms net even anders. Acht kilo anders…

En er is ook goed nieuws. De eerste kilo van de laatste acht heb ik afgeschud. Drie keer in de week richting sportschool en een uitgebalanceerd  dieet. Want héé, in al die jaren ben ik toch écht ervaringsdeskundige geworden op gebied van afvallen. Ik weet heus hoe het moet, hoe het werkt.

Natuurlijk, iedereen heeft de keuze het te doen zoals het voor hem of haar goed voelt.
Mijn onbewuste echter, weet al lang dat ik diep van binnen last heb van die kilo’s die aan de buitenkant te zien zijn. Mijn bewuste weet ook dat dik of dun niet het allerbelangrijkste is. Het ideaalbeeld is niet het plaatje aan de buitenkant. Het gaat ook om de warmte en het enthousiasme dat ik uitstraal, wat ik voel.
Toch kies ik er voor dat het tijd is voor de verandering. Tijd om de laatste hindernis te nemen. Tijd om voor eens en altijd af te rekenen met mijn lijf en met het gevoel dat ik uit het verleden met me meedraag. Tja, en als je dertig kilo afvalt, hoe moeilijk kunnen die laatste kilo’s dan nog zijn?

Dit blog plaats ik omdat jij je hierin wellicht herkent. Omdat het me stimuleert in het doorzetten van deze verandering. Ik weet hoe het werkt, ik leer dit anderen. Tijd dus eigen hand in een nu nog te volle boezem te steken.

Als je doet wat je altijd gedaan hebt, zal er nooit iets veranderen. Die verandering komt eraan. Per slot weet ik ook wat veranderingen opleveren.

En wil je met me meedoen? Ik daag je uit en ben er voor je als je hulp nodig hebt. Ik durf! Jij ook?

DIKKE kus!

Nog een laatste note:
Timing kan zo ongelooflijk bizar zijn. De dag dat ik dit blog schreef had ik een reünie met alle leerlingen van de basisschool. Ik heb hen allemaal recht in de ogen kunnen kijken. En wat is het toch bijzonder: de plattegrond van mijn verleden, een complete mind fuck! Ergens in mijn hoofd heb ik al die stemmen gehoord. Steeds weer dat gevoel gepest te zijn geweest. Steeds weer die woorden die door mijn hoofd galmden over dik, vet en mollig zijn. Mijn lieve schoolklasgenoten uit die tijd hebben mij nooit gepest. Het waren de stemmen in mijn hoofd én het gevoel dat ik had over mijn zelfbeeld.

Speciale dank gaat uit naar de leerkrachten. De opmerking: “Wij herinneren jou als een blij, enthousiast en open kind. Volop energie. En vraag je ook eens af hoe je je zult voelen als die kilo’s eraf zijn. Ga je dan nog meer energie uitstralen dan je nu al doet en voelt?“ Dank je wel, Henk.

De tijd zal het leren…. Ik ga voor nog meer energie en een nog vrijer gevoel..
Doe je mee en heb je hulp hierbij nodig? Bel of mail me. Dan doen we het samen! Leuk en nog meer motiverend en stimulerend.

Whole lotta Woman, Tijd voor herkadering 

Click>  AC/DC Whole Lotta Rosie