Code oranje, slechte nachtrust, oververhitting en Big Boobies… .

In de verte zie ik haar aankomen.
Een te kleine vrouw met een té grote tas.
Terwijl ik languit, lui geniet op mijn strandbed kan ik mijn ogen niet van haar af houden.
Om haar ranke smalle schouder een zwaar, giga gevulde tas, aan haar andere hand ’n kindje.
’n Kindje met oververhitte rode wangen, ’n petje en een beste bos donkere hete, wilde krullen.
Op blote voetjes, dribbelt ze met haar duim in haar mond over het zinderende zand. Ze oogt vermoeid. Ik observeer hen en langzaam komen ze dichterbij…

“Hi Mam, you buy bikini. Nice! Look good”
Haar glimlach toont ’n paar zoekgeraakte tanden.
Ze grabbelt in haar tas en tovert een ieniemienie roze gehaakt gevalletje tevoorschijn.
Oh my God, denk ik, terwijl ik begin te grinniken. “Too small, don’t you think?”
Terwijl ik het zeg houd ik het hesje voor me.

Weer toont ze me haar blote tanden en laat zich niet zomaar uit het veld slaan. “Wait, have big one” (Ik ook, denk ik nog)

Ze duikt haar tas weer in en mijn maat treft ze niet.
Het kleintje staat er ietwat beteuterd bij, hoewel ‘staat’ een groot woord is. Ze hangt, verstrengeld om haar moeders benen.
Ik sta op, leg m’n handdoek op de grond en bied hen een zitplaats en water aan.
Moeder en kind kijken wat stuurs. Wanneer ik ook m’n bakje met meloen open nemen ze plaats op mijn handdoek, onder mijn parasol.
Even bijkomen.

Converseren in woorden is geen optie. Haar Engels is niet best en mijn Portugees nog minder. En onze gezichten spreken boekdelen. Met een glimlach en korte zinnen komen we een heel eind.
“How much?” , vraag ik wijzend naar de bikini’s.
“15 euro’s but  Boobies too big” zegt ze met een lach.
Recht voor z’n raap, onverbloemd. 😂

Ik pak m’n knip en haar gaat wenkbrauw omhoog.
“You want pink one?”
“No, I don’t. Ik schud mijn hoofd en duw haar 15 euro in haar handen.
Ze pakt de roze bikini en weer schud ik nee. Verwarring op haar gezicht, alsof ze denkt… Wat wil dat mens?

Ik glimlach, “It’s oké”, zeg ik.
Ze neemt het geld aan en vraagt nogmaals: “No Bikini? You sure?”
Yes mam! I’m very sure!

Ze neemt mijn geld, propt haar handel weer in haar tas, gooit die om haar schouder en sleurt het kind van de handdoek. Bijna alsof ze bang is dat ik me bedenk.
Terwijl kind en moeder staan, buigt ze haar hoofd en ik buig mee.
Obrigada!
Het kindje zucht, zeurt en piept niet. Het weet dat ze verder gaan.

Met die gedachte zak ik terug op mijn luxe strandbed. Iets prikt mijn rug en wanneer ik me omdraai…. De roze gehaakte bikini.
Gierend van de lach heb ik nu een tastbare herinnering. Ik denk dat ik ‘m inlijst om me zo iedere keer te kunnen herinneren dat wij het zo slecht nog niet hebben.
Ook wanneer de codes oranje kleuren, wanneer we de tuinen niet massaal kunnen sproeien en wanneer we in ons luxe bed slecht slapen, dan nog hebben we het zo slecht nog niet.

Zonniggierendeenergievollenietzeurdekus,
Teuntje

PS: de roze bikini heeft inmiddels een passend figuur gevonden 

Muziek (Broer, voor jou! Met ’n glimlach:-) Josh Groban)