I am what I am…
Fjjjuuuuuttt-fjuuuutt…. Mijn mobiel fluit een deuntje. Een deuntje dat ik inmiddels goed ken.
Op mijn mobiel heeft iedereen een eigen deuntje. Teuntje vindt het namelijk heerlijk al bij het deuntje te horen wie contact zoekt. En dit fluitje ken ik nu al een maand of vier… Master X.
Ik pak mijn mobiel.
“Héé, Teuntje, wanneer schuif jij nu eindelijk eens bij mij aan tafel? Mijn tafel met veel werkprocessen en een verstandig vol verleden, dat ik graag met je deel en waar je veel van kunt leren. Wanneer heb jij het lef om eens een face-to-face sessie aan te gaan? Elkaar eindelijk eens de hand schudden en mijn kennis met je delen.”
Jemig, wat een gedoe.
Kijk, dat iemand mij op afstand per app en telefoon bewust houdt vind ik heerlijk. Maar dan een ontmoeting? Dat vind ik toch wel een heel ander verhaal. En daar start direct mijn worsteling. Want weet je, door app teksten en een stem aan de telefoon ga je iemand visualiseren. En met al mijn vele ervaring realiseer ik me dat de werkelijkheid altijd anders is dan het beeld dat ik gevormd heb. Tot nu toe mis ik nog de fysiologie en wetende dat dit 55% van de communicatie is, kan mijn beeld verstoord worden en dan zijn die fluitjes misschien straks minder leuk dan dat ze nu zijn. Aan de andere kant, een van mijn sub persoonlijkheden is nieuwsgierigheid. Ik ben super nieuwsgierig ingesteld en ik weet ook dat hij heel veel kennis van zaken heeft, waar ik volop gebruik van kan en dolgraag gebruik van wil maken.
Plotsklaps voel ik dat ik iets te doen heb. Dat als ik niet in beweging kom, mijn nieuwsgierigheid altijd zal blijven bestaan. Want hoe leuk is het dit verhaal in mijn boek op te nemen of in ieder geval later in het bejaardentehuis te delen? Dus in ene weet ik het. Voel ik het in heel mijn lijf. IK GA! Ik ga voor de fysieke ontmoeting met Master X!
Bijzonder dat ik me nog steeds verbaas over het feit dat als hoofd, hart en buik samen werken de beslissing snel genomen is. Herken je dat? Dat als jouw lijf het weet, het in ene allemaal vanzelfsprekend is. Ik weet het en voel nog iets. Dit wordt een éérste en tevens laatste ontmoeting. Het is de hoogste tijd om op eigen benen te gaan staan.
Mezelf scherp en bewust houden. Niet afhankelijk zijn van appjes van een ander dus zelf achter mijn stuur gaan zitten. Uiteraard, met alle beslissingen die ik het laatste jaar genomen heb weet ik dit al lang. Hard gewerkt, bewust geworden dus onafhankelijk opstellen en eigen koers varen. Iedere ochtend iets bewuster in de spiegel kijken. Mezelf confronteren met mijn spiegelbeeld en er open en eerlijk naar durven kijken en ieder sub persoon in mijn lijf er laten zijn en ze omarmen. Uitstralen wat ik voel en gewoon zijn wie ik ben!
Heb je dat ook weleens? Dat je je soms laat leiden door het gedrag of de reacties van een ander? Zo gefocust zijn op input van iemand, dat je vergeet even bij jezelf naar binnen te gaan? Rust te nemen? Want als je je op één ding richt, dan loop je het gevaar jouw andere mogelijkheden over het hoofd te zien.
Open blik houden, zo belangrijk!
Afijn, Master X en mijn op handen zijnde bezoek aan hem.
Ik ga met volle verstand de confrontatie aan. Subiet besluit ik mijn vriendin mee te nemen. Gewoon, omdat ik het gevoel heb dat dit een ontmoeting met impact wordt. Een bijzondere ontmoeting en ook een ontmoeting die best spannend is. De kracht van mijn super vriendin kan ik volop gebruiken. Samen sterker staan door onze krachten te bundelen.
Ik neem het aanbod aan om aan te schuiven aan zijn grote, robuuste, stevig op poten staande tafel. De face-to-face ontmoeting gaat komen en nu ik het besluit genomen heb, schiet ik direct in actie.
Ik spring in de app: “Oké Master X, wanneer heb je tijd? Ik kom én ik kom niet alleen. Mijn vriendin neem ik mee. Ik denk namelijk dat zij een substantiële bijdrage kan leveren aan de ontmoeting”
De reactie laat even op zich wachten en na ruim een week fluit mijn mobiel zijn appdeuntje.
“Ik ben niet dom, ik begrijp dat het meer veilig voelt als jouw vriendin meekomt. Alleen, een eerste en tevens laatste bezoek? Bedenk voor je de beslissing hierover neemt, dat ook ik het contact ga missen. Per slot houd je mij ook bewust en scherp.”
En daar schiet ik bijna mijn valkuil in. Een deel van mij, hét deel dat altijd het gevoel heeft dat het nodig is voor de ander te zorgen, maakt dat ik direct denk: “Ik kan het inderdaad niet maken dit een laatste contact te laten zijn. Goh, hij zal daar dan wellicht ook last van krijgen.” Totdat ik voel dat dit stukje van hem en niet van mij is. Ik besluit bij mezelf te blijven. Ik stuur hem de volgende app: “Poets en schud jouw tafel op. Samen met mijn vriendin zie je mij aanstaande donderdag avond om acht uur, koffietijd. En zoals gezegd, een éénmalige ontmoeting. Daarna ga ik op eigen kracht verder, op eigen benen staan.” Met een glimlach vervolg ik: “ En mocht jij ergens in jouw lijf voelen dat je dit nog niet zo gemakkelijk vindt te accepteren, weet dan dat jij altijd welkom bent in mijn coaching praktijk. Ik help je graag en uiteraard op basis van een factuur.”
Kort daarna zijn reactie:” Donderdag, acht uur! Sharp! Eén minuut te laat en de deur is dicht”
Oef, voor iemand als ik die altijd In-Time leeft, in het hier en het nu, begint hier de uitdaging al. Op tijd komen, niet een van mijn sterkste kanten. Aan de ander kant, gek op uitdagingen.
Dus, Go for it!
Bewust blijven van alle keuzes die ik heb. Een open blik houden en alert zijn op zaken die voor mij belangrijk zijn. Mijn hart, mijn hoofd en mijn onderbuikgevoel volgen. Het helpt, dat gun ik jou ook. En met deze bewustwording en dit gevoel stap ik volgende week met spanning, met plezier en ook een enorme dosis humor onze ontmoeting in.
Wat denk jij, hoe gaat dit eindigen?
Zal die Master X beantwoorden aan het beeld dat ik in mijn hoofd gevormd heb? Of zal mijn gevoel mijlenver van de waarheid liggen?
Hoe dan ook, op eigen benen dicht bij mezelf blijven. Per slot: I am what I am…
To be continue…
Klik > I am what I am
