
Passie…
Letterlijk betekent het hartstocht, groot verlangen naar iets, drang, gloed, liefde en als je goed zoekt heeft het vast nog meer betekenissen. Voor mij betekent PASSIE het volgen van mijn hart. Doen wat voor mij belangrijk is. Doen wat ik wil doen. Afgelopen maandag voelde het alsof ik door de tijd reisde en kwam in ene de vraag in mij op of ik écht wel bezig ben met mijn passie? Bij het woord passie ga ik namelijk gloeien, word ik warm van binnen en heb ik een enorm verlangen. Het verlangen om te doen wat ik al zo lang wil doen en wat ik steeds uitstel. En hoewel ik die afgelopen maandag zeker de passie heb ervaren, heb gevoeld, weet ik dat er een nog een passie is. Bijna niet voor te stellen, en ik heb een nog diepere passie. En hoe kan het toch dat het volgen van mijn doel, vol passie, nog niet zo gemakkelijk is om te integreren in mijn leven?
Wat als….
Wat als ik mijn hart ga volgen? Als ik mijn passie ga realiseren? Invulling geven aan mijn gevoel, wat voelt als een soort missie? Gewoon doen….
Ja maar…..
Iedere keer word ik tegen gehouden door mijn belemmerende overtuigingen. En als ik die dan eindelijk heb weggepoetst heb, krijg ik in mijn hoofd last van alle ongezouten meningen om me heen. Het voelt bijna als een struggle. Gevoel en ratio…slinger, slinger, slinger…
En toch…..
Iets en ergens in mijn lijf voel ik in volle overtuiging dat ik het gewoon moet gaan doen. Onafhankelijk van alle (voor) oordelen. Gewoon….DURVEN, DOEN! Het dromen erover heb ik nu wel lang genoeg gedaan.
En dus….
Ben ik in de pen geklommen. Of liever, hak ik op het toetsenbord. Om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Ik trek er minimaal een jaar voor uit. Ik heb de tijd en een jaar moet genoeg zijn, denk ik…
Ooit, lang geleden…..
Dat wil zeggen, zo voelt het. Lang is een relatief begrip….
Ik herinner me een passievolle wens. Een wens die ik een jaar geleden nog niet eens durfde uit te spreken: Ik word coach en zeg na 34 jaar al mijn veiligheid en zekerheid op.
Het heeft een tijd geduurd voor ik mijn waarden en overtuigingen, veiligheid en zekerheid, durfde los te laten. Het lukte omdat ik me realiseerde dat deze waarden en overtuigingen niet van mij waren. Dit waren de waarden en overtuigingen van mijn ouders. Waarden en overtuigingen die ik zo goed kende. Die mij met de paplepel waren ingelepeld. Mijn waarde en overtuiging was leven met PASSIE! En, ergens op een mooi moment, precies het exacte moment, sprak ik de woorden uit. “Ik start mijn eigen bedrijf en ik word coach! Coach in mijn eigen coachpraktijk. Coach in mijn coach-bus!”
En voor ik de woorden uitsprak had ik wel een traject afgelegd. Heel voorzichtig ben ik het eerst gaan dromen. Langzaam bedacht ik mijn plan en uiteindelijk durfde ik mijn passie met anderen te delen. En stapje voor stapje ben ik mijn droom gaan leven. Mijn droom is realiteit geworden. En steeds verder vervolg ik mijn pad. En steeds check ik of ik het goede pad bewandel. En het hoofdpad naar mijn uiteindelijke doel is nog steeds in beeld. En heel soms wandel ik een zijpaadje op. Niet altijd helpend en wel genieten! Genieten van mooie, spannende, bijzondere, helende momenten. En in volle overtuiging met opgeheven hoofd focus ik me op mijn einddoel, mijn bus, waarin in prachtige vrouwen mag gaan coachen. En hoe vaak blijft het niet bij dromen? Droom, durf, denk en doe ertoe! Pas dan gaat hetgeen je aanraakt ook in goud veranderen. Voor mij voelt het op dit moment alsof alles wat ik aanraak in goud verander.
En nu…..
Tijd voor mijn andere passie, mijn lang gekoesterde wens, mijn missie. Waarschijnlijk worden mijn slaapuren minder, want, eerlijk is eerlijk, in de stilte en de donkerte van de nacht heb ik de meeste inspiratie. In de rust van deze donkere nachten, gezeten aan mijn tweedehands foeilelijke eettafel, zittend op mijn ijzeren, zeer ongemakkelijke Ikea stoel. Met slechts een tafellamp en een laptop en een huge beeldscherm om mijn ogen enigszins te ontlasten.
En héé, ik voel pas na drie uur in de zelfde houding zittend, dat de stoelen echt verre van comfortabel zijn. Het lijkt alsof ik in een soort trance geraak. Diepe trance, afgesloten van alles om me heen. Voelen, nog meer voelen en de woorden vanuit mijn hoofd door mijn vingers op het beeldscherm laten verschijnen. Bizar en zo ongelooflijk lekker!
Mijn passie, mijn missie is het schrijven van mijn boek. Met al mijn ervaringen, gebaseerd op fictie en realiteit. En ik ben de enige die weet wat fictie en wat realiteit is. Toveren met woorden, vanuit mijn gevoel en uiteraard discreet. Zoals gezegd: per slot ben ik de enige die weet wat wel en niet waar is.
En dan……
De eerste twee hoofdstukken staan genoteerd. In grote lijnen. Mijn gebeurtenissen, mijn ervaringen, op een deel van mijn levenspad. Nu vol enthousiasme door naar de volgende 18. Mijn verhaal opschrijven, herbeleven, vastleggen en who knows…. Ooit delen? Mijn doel voor nu is mijn hoofd legen, ervaringen opschrijven en bundelen in boekvorm.
Waar gaat het over? …..
Helaas, de inhoud en de onderwerpen kan en wil ik nu nog niet met je delen. Of ik dat in de toekomst wel ga doen….geen idee! Dan heb ik eerst nog een aantal belemmerende overtuigingen af te schudden. Iets met schuld en schaamte en het meelezen van anderen… Ik schrijf nu puur vanuit en voor mijzelf, en alles mag er zijn. Als ik van die gedachten uitga, komt het goed. Dan hoef ik geen rekening te houden met de mensen die het ooit, wellicht, een keer, misschien gaan lezen.
Wat ik me nu afvraag: Heb jij ook zo een passie? Een passie dat leidt tot een missie? Dat je rechtstreeks vanuit jouw hart voelt dat je iets moet doen. Of beter WILT doen? Er voor kiest het te doen? En wat misschien NU nog even niet zo gemakkelijk voelt en wat je wel gaat realiseren? Wanneer ga jij jou passie leven? Wanneer ga jij jouw hart volgen? Wanneer ga jij doen wat je écht wilt doen? Wanneer ga jij lef tonen?
Ik gun iedereen dit gevoel: Dromen, Durven, Denken en jouw passie Delen. Toon moed en durf het te realiseren. Hoe gaaf zou het zijn als je begint met jouw droom te realiseren als reactie op mijn site? Heel gaaf!!