Boem..  Daar ga je. Volledig onderuit. In one split second..

Ik zie je gaan, ik zie ook de angst in jouw ogen. Het voelt bijna als… paniek. Alsof jouw ogen roepen: Help me! Langzaam reageer ik en nog langzamer beweeg ik jouw kant op.

Je zakt weg, in een soort diepere laag. Jouw ogen zijn gesloten en ik laat je even. Zacht leg ik mijn hand op jouw voorhoofd en wrijf ik over jouw wang. En nog zachter noem ik je naam…..  Ik wil je terug halen, terug in het heden, in het nú.

Door jouw lange wimper haren kijk je me aan. Daar waar jouw ogen eerder straalden, doen ze dat nu even niet meer. Verdwaasd. Ik hoor je denken: “Waar ben ik, wat is er gebeurd?”

Fluisterend zeg ik: “Je bent gevallen. Als een blok, alleen je realiseert het je allemaal niet. Nog niet.
Jouw lijf weet het al wel en jouw hoofd nog niet. Jouw hoofd roept van alles, terwijl je jouw lijf negeert.

Gevallen, als een blok. Feitelijk is dat precies wat is gebeurd. Als ’n blok gevallen achter op je achterhoofd. De vraag is alleen… Wat levert deze enorme opschudding in jouw hersenpan je op?
Hoe nu verder?

Ooit zei een zeer respectvol coach tegen mij:’ Mensen moeten eerst worden wakker geschud, voor ze zich bewust worden.” In mijn beleving zijn er een aantal zaken waardoor dit gebeurt. Door ziektes en door een val vol op je achterhoofd. Hersenen gaan schudden en vallen langzaam weer op een plekje terug.
De vraag is alleen… Is er iets gewijzigd in de rangschikking?

Oké, ik vervolg….
Met grote, verbaasde ogen kijk je me aan. Heel langzaam krabbel je terug in het heden. Voorzichtig kom je overeind. Eerst op jouw knieën om daarna weer vaste grond onder je voeten te voelen. Je bent nog niet stabiel. Terwijl ik nog steeds op de grond zit, kijk ik langzaam omhoog. Daar sta je, vol, groot en wiebelig. Jouw handen vegen over jouw lijf, alsof je alles wat er is van je af wilt vegen. Het blijft fascinerend te zien hoe lijven een eigen leven leiden. Lijven en ogen. Die spreken veel meer dan woorden ooit kunnen zeggen. Het is zo simpel, toch?

En terwijl je daar staat spring ook ik overeind. En ik vraag je: “Hoe nu verder? In het nu, in de morgen en in de toekomst. Is dan alles anders of juist weer ‘normaal’ Je zegt niets en ook ik zwijg. Ik observeer, houd focus en toon een zachte glimlach.

Je wankelt nog steeds dus ik bied je mijn hand. Het is niet genoeg, dus ik bied je ook een schouder. Waarop je mag leunen. Langzaam schuifelen we richting de juiste plek.

En nu volgt, wanneer het goed is, de bewustwording… Na een val volgt altijd bewustwording. Ik hoor mijn stem, die je zachtjes vraagt: “Waar ben je allemaal mee bezig? En hoe helpend is het eigenlijk voor je?”

Durf je open te stellen. Voel wat er is.
Het gevoel van… Volg ik mijn hart of mijn verstand?
Het gevoel van… Dúrf ik wel op de manier te leven, zoals ik wil leven?
Het gevoel van… Wil ik echt tot mijn pensioenleeftijd (red je die eigenlijk op deze manier wel?) in dit tempo verder?

En zo ontstaat er na een smakker, een val, vaak een helder moment.

Eigenlijk gun ik iedereen wel zo’n val, want pas dan heb je de bereidheid om eens even rustig jouw kwaliteit van leeftijd te overzien. En natuurlijk wel een val met een goede afloop.

Daarom wil ik jou, de lezer van mijn blog, graag drie vragen stellen:
1. Ga jij af en toe eens flink op je bek en vraag je je dan wel eens af wat nu echt belangrijk is in jouw leven?
2. Hoe vaak ga jij op jouw snuit en leer je hier dan iets van, of klop jij ook af om daarna weer verder te gaan met waarmee je bezig bent?
3. Zit jouw vloerkleed wel goed vast, zodat anderen er niet over struikelen…? 

Wanneer je het fijn vindt dat ik je help bij het opstaan, dan ben ik er voor je. Ik houd even jouw hand vast of bied je mijn sterke schouder. Dan mag je heel even leunen om zo weer door te kunnen met nieuwe inzichten en nieuwe energie.

Mocht dat niet helpen, dan doe ik het anders. Dan geef ik je gewoon een flinke, liefdevolle, schop onder je kont.
Wel dusdanig dat je jouw bil een tijdje zult voelen, om de leer les niet vergeten. 

En ik weet, net als jij, dat uiteindelijk het hele leven bestaat uit vallen en opstaan…
Het meest belangrijke is dat je er iets van opsteekt en LEEFT!
Dan graag wel op een manier waarop je het het langst vol houdt.

Zachte kus,
Teuntje

PS:
zoals je zult begrijpen is dit hele verhaal een metafoor. Een metafoor in de trance, een oefening over hoe diep en hoe hard je kunt vallen, om daarna weer tot grote hoogte vederlicht te kunnen opstijgen.

Muziek: Fall Dotan

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Solve : *
1 + 22 =