Naar het Zuiden…

Ruim anderhalf jaar geleden kreeg ik in de training de vraag: “Teuntje, vertel eens, wat is er toch met je? Heb je het naar je zin hier?”
Ik hoorde mezelf antwoorden: “Nee, ik ben vandaag niet op mijn plek. Ik ben zoekende en weet niet zo goed naar wat nu precies.
“Wat zou je écht willen”?, was de vraag.
Uit het niets kwam mijn antwoord: “Ik wil zo graag naar het Zuiden. Geen idee waar het vandaan komt en iets trekt mij naar het Zuiden.”
Het antwoord van mijn Supervisor luidde: “Wat heb je daar te doen en met welke reden wil je dat eigenlijk precies? Voelt het als vlucht om hier weg te zijn of heb je een doel om naar het Zuiden te reizen?”

Die vraag heeft me dus al die tijd beziggehouden. Op het moment dat ik het destijds uitsprak zou de reden zijn geweest weg van hier te zijn. Dus inderdaad een vlucht naar het onbekende. En nu, anderhalf jaar later dus, is het een doel geworden. Mijn letterlijke vlucht vertrekt morgen, vrijdag 9 juni, naar het Zuiden. Het is NU de hoogste tijd om toch écht eens alleen op pad te gaan.

Als sinds een week of vier Google ik iedere dag om mijn bestemming te vinden. Steeds opnieuw gebeuren er dingen die me ervan weerhouden daadwerkelijk te boeken. Gewoon omdat het op dat moment beter voelt er voor mijn dierbaren thuis te zijn. En gewoon omdat ik eerst nog andere zaken heb af te handelen. Het boeken van de reis schiet dus niet echt op. Iedere keer zet ik mijn laptop onverrichter zaken weer uit. Ik kan het niet vinden. Iets in mij houdt me tegen het te boeken. Tot ik iemand ontmoet die zegt: “Teuntje, doe een stapje terug. Dingen komen zoals ze gaan dus leun even achterover. Vertrouw op het Universum” Diep vanbinnen weet ik dat heus en fijn dat deze bijzondere persoon me weer even bewust maakt. Even in de afwachtmodus.
Achteraf een hele goede keuze want dat betekende dat ik bij de crematie van de vader van mijn schoonzus kon zijn, dat betekende dat ik onverwacht mooie gesprekken met mijn moeder heb gehad, een verleden gedeeld, en dat betekende dat ik mooie ontmoetingen heb gehad, met mensen die ik anders niet was tegengekomen.
Tegelijkertijd denk ik dan, dat was ik wel andere mooie mensen tegen gekomen…😊

Afijn, de afwachtmodus. Het laten gebeuren en het stuur even loslaten…
Twee dagen na deze beslissing krijg ik een onverwacht telefoontje.  “Heee lieve Tante Teun, wat dacht je van Portugal? Een boerderijtje waar je op hond, kat en boerderij past. Op een berg, dicht bij strand en dorp…

Portugal? Tuurlijk! Ik denk niet verder na, mijn lijf weet het namelijk al. Ik ga! Ik ga naar Portugal!
Ik zoek contact met de beheerder van de betreffende boerderij en na een kwartier weten we het. Is een definitief JA! Ik ben welkom en dankbaar!
Diezelfde avond nog boek ik een ticket, regel ik een huurauto en besluit dat ik drie dagen op pad ga dan ik het pittoreske boerderijtje kan gaan bewonen. Gewoon omdat ik het gevoel heb op 9 juni in het vliegtuig te willen stappen…
Op het moment van het boeken van de vlucht heb ik nog geen idee hoe en waar ik die eerste drie dagen ga doorbrengen….

De dag na het boeken van de reis zit ik in de tuin van het nieuwe huis van een van mijn dierbare vriendinnen. Zij woont tijdelijk even bij mij, omdat ik haar de ruimte en rust gun die ze nodig heeft om beslissingen te nemen over haar verbouwing.
In die tuin deel ik enthousiast mijn Portugal plannen. Spontaan hoor ik een andere vriendin zeggen: “Ik ken wel iemand in Portugal. Ze is vaak offline, en ik app haar even met de vraag of zij ruimte voor je heeft.”
Toeval bestaat niet. De appartementen verhuurster in Portugal is online en per omgaande appt ze terug. “Natuurlijk is ze welkom!! Ik ga haar een klein stukje van Portugal leren kennen” We appen en diezelfde avond en er is een enorme klik. Hierdoor ontstaat dat ik er nog meer zin in heb dan ik al had. Hoezo voorbestemd?!

Het blijft toch verrassend hoe een leven in elkaar zit en hoe alle stukjes in elkaar passen. En ook hier geldt… nog geen idee waar ik uitkom en wat nu toch het échte doel van deze reis is. Het maakt niet uit. Ik ga alle geuren in Portugal opsnuiven, genieten van wat ik op mijn pad allemaal zie, verdwijnen in wat geuren en smaken van wat de Portugese keuken mij voorschotelt en voelen en ervaren hoe het is om volledig alleen op pad te zijn.
Onbekende bestemmingen in Portugal. Het voelt als een feestje. Een verrassingsfeestje…

Eén ding is wel helder:
Vrijdagochtend in alle vroegte wandel ik stralend met mijn koffer op Schiphol, spring ik in het vliegtuig en na mijn landing op Faro stap ik in mijn huurauto en vervolg ik mijn pad.

Mijn reis naar het Zuiden… Het is geen vlucht meer, ik heb een doel.
Mijn doel ik letterlijk en figuurlijk grenzen gaan verleggen. Mijn huurauto op Faro staat klaar en wanneer ik daar morgen in zit, rijd ik de Zuidkust af om op mijn eerste plek van bestemming te komen. Alleen met mezelf op pad. Dit keer niet in een VW T2 bus, maar in een ieniemienie UP.
Na drie dagen ga ik oppassen. Oppassen op een poes, een hond en een boerderijtje.
Oké, strand, rust, zon, genietmomenten neem ik dan maar op de koop toe. 😊

Mocht je ook gaan reizen, ik wens je veel moois op jouw pad. Vanzelfsprekend houd ik je op de hoogte van mijn belevenissen. Want dat ik mooie momenten ga beleven? Ik weet het al lang!

Nog een laatste tip, als jij allerlei belemmerende overtuigingen hebt om dingen te doen, op 21 juni ben ik weer in Nederland. Je bent welkom, ook op mijn verhaalavonden…

Lieve en warme kus,

Thea Teuntje

Salvador

Naar het Zuiden..