Rollenspellen

Mijn hele leven lang heb ik al bij het toneel gewild en tot op heden is het er nooit van gekomen. Of toch… ? Meer en meer word ik me er van bewust dat ik in mijn leven veel verschillende rollen aanneem. Als ‘vanzelfsprekend’ speel ik ze in alle hoedanigheden. Nou ja, bijna alle hoedanigheden want nog niet, NOG NIET, iedere rol is mij op het lijf geschreven.…

Afgelopen week heb ik de crematie van mijn vader op film terug gezien. En, kijkend naar de film zie ik mezelf terug. Zittend naast mijn dierbaren zie ik mijn rechte rug. Trots, fier, krachtig en sterk. En terwijl ik op een gegeven moment de aanwezigen toespreek zie ik daar een krachtige vrouw staan. Een vrouw in een rol die ik zo goed ken. En heel even zie ik ook mijn zachte kant. Heel even. Die zachte kant waarbij ik volledig in mijn gevoel duik en mezelf bijna zie breken. Maar hé, ik weet hoe sterk en krachtig ik kan zijn, want dat heb ik geleerd. Dat is een kant van mezelf die ik zo goed ken. Een kant die me in mijn leven zoveel verder geholpen heeft. Dé kant die me veel heeft opgeleverd en dé kant die me zo vaak in de weg zit. De laatste tijd vraag ik me dan ook regelmatig af hoe het zou zijn als ik ook die zachte kant eens wat meer durf te laten zien? Terugkijkend naar de film voel ik nu pas hoe het écht zit. Want in het moment van…. dan voel ik bijna niets. Zelfs de weken daarna is het gevoel verdoofd.
Totdat, ergens op die bewuste emotionele middag bij het zien van de film. Dan word ik me bewust van het spelen van mijn enorme hoeveelheid aangeleerde rollen. Dan word ik me bewust van de hoeveelheid krachtige rollen. En tegen de avond als ik naar huis rijd, gonst er steeds een repeterende vraag in mijn hoofd op: “Rollen….. hoeveel heb ik er eigenlijk?”
En ben ik de enige die rollen heeft of sta jij ook wel eens op jouw toneel, in jouw eigen theater?

En tijdens de autorit popt er pardoes een appje op in mijn mobiel. Master X, met de vraag: “Welke rol speel jij eigenlijk?” Verward kijk ik naar mijn scherm. Hoe kan deze vraag juist op dit moment gesteld worden? En eerlijk is eerlijk, door dit soort vragen, op exact deze momenten, word ik steeds nieuwsgieriger naar deze Master X. Wie is deze man, deze coach, die mij steeds appt? Wie is deze man die mij steeds een vraag stelt die mij vervolgens dagen bezig houdt? Zo maar uit het niets. En belangrijker, wie is de man achter deze man? Ik bedoel, wat voor een persoonlijkheid bevindt zich achter deze apps? Zal ik hem ooit ontmoeten of is het beter deze ontmoeting uit de weg te gaan? Wellicht verandert er dan iets in ons contact en ik vraag me af hoe ik dat dan zou vinden. Ik ben namelijk zo enorm blij met die momenten van bewustwording, die deze vertrouwde ‘onbekende’ bij mij oproept. En ook hij zegt dat het tijd wordt mijn zachte kant eens te tonen. Net als destijds mijn ‘zweefervaring’ Een nieuw gevoel wat me veel heeft opgeleverd. Want nog steeds toont mijn gezicht een glimlach als ik dat zweefgevoel, dat ankertje, oproep. (zie blog zweven)
Mocht ooit de dag komen dat ik Master X face-to-face ga ontmoeten, écht ontmoeten bedoel ik, dan neem ik mijn vriendin met me mee. Gewoon een gevoel van veiligheid als zij bij me is. Dan wordt de ontmoeting in ieder geval vast minder spannend…..

Terug naar de vraag die me zo bezig houdt. Rollenspellen. Hoeveel rollen heb ik eigenlijk? Na een turbulent jaar waarbij heel veel confronterende emoties de revue hebben gepasseerd, weet ik dat ik vele rollen heb aangenomen. Na het verlaten van mijn gezinshuis, het afwikkelen van mijn scheiding, het regelen van mijn nieuwe leven, het opstarten van mijn coachpraktijk, het waken bij mijn vader, het ‘er zijn’ bij zijn sterfproces, het ‘er zijn’ voor mijn kinderen, voor mijn moeder, voor iedereen die aanwezig was. Het ‘er zijn’ tot steun voor iedereen in de zaal, voel ik terugkijkend het enorme gemis van mijn zachte, vrouwelijke, kant.
Ik realiseer me in ene dat er voor ieder moment een andere rol is. Jééé. Dat is best een heftig gevoel. Want als coach, trainer, directeur, meester, vader, moeder, zoon, dochter, broer, zus, minnaar of minnares, of wie dan ook. Je neemt altijd de gedaante aan die bij de rol in dat moment of die situatie past.  En dat kan ook niet anders. Want het zou natuurlijk best gek zijn dat jij in jouw vaderrol blijft als je de minnaar bent. Mijn vraag is dan nu ook: Hoe kun je dan in godsnaam wanneer jezelf zijn?

Terug naar de crematie van mij vader. Een trotse, krachtige vrouw in een dubbele rol. Toneelspelen. Langzaam van binnen een stukje sterven omdat het zo verrekte moeilijk is het gevoel aan te durven gaan. Dus besluiten sterk te blijven. En dat gevoel wordt versterkt door de reacties van de mensen om je heen. “Trots op je! Wow, wat krachtig gesproken. Wow, wat mooi en helder verwoord” Zeker! Oprecht vanuit mijn hart geschreven tekst en het gevoel niet toelaten als ik de woorden hardop uitspreek. Tot één moment als ik bijna fluister: “En als ik vanavond weer alleen thuis op mijn zwart fluwelen bank zit…” Dan beginnen mijn ogen te lekken en rollen in alle stilte de tranen over mijn wangen. Heel even want ook nu lukt het me weer diep in te ademen, mijn tranen weg te slikken en een glimlach op mijn gezicht te tonen.
Conflicterend, diep van binnen voelen en wegkijken om iets anders te laten zien. Mijn act, mijn dubbelrol.

En er is ook iets heel positiefs aan mijn krachtige, trotse, fiere kant. Het houdt me overeind, het heeft me ook iets opgeleverd.  Ik kan in mijn kracht sterk zijn in mijn steun voor de ander. Die kracht heeft me ook gebracht daar waar ik nu ben. En diezelfde kracht heeft me ook iets gekost.
Het heeft gemaakt dat ik leven niet ten volle heb durven nemen.
Het heeft gemaakt dat ik mijn zachte kant niet goed durf te tonen, me niet kwetsbaar durf op te stellen. Dat stukje ken ik nu nog niet zo goed. En soms, heel soms is mijn zachte kant er wel. Meestal zijn dat de voor mij onverwachte momenten. Overvallen worden door een situatie waar ik vooraf niet over heb kunnen nadenken. Wat ik niet heb zien aankomen. Dat zijn de momenten dat mijn zachte kant zich als vanzelf aandient. Mijn eerste ík dus. Dan ben ik het meest dicht bij mezelf. Don’t think, just do! Zodra mijn hoofd weer gaat werken dan komt mijn krachtige kant weer tevoorschijn en beland ik in een gevecht. Met mezelf en soms ook met een ander.
Deze gedachte is verwarrend en tegelijkertijd ook heel verhelderend. Want als je weet dat je rollen in situaties aanneemt betekent dit dus ook dat je in het bewust zijn krachtig uit je rol kunt stappen. Het vereist alleen wat meer oefening en een dosis lef.
Lijf voelen en lef tonen. In zachtheid en vanuit passie. Diep ademhalen op zo nog dichter bij mezelf te komen.

Dus wat heb ik nu geleerd en hoe nu verder?
Voor mij geldt: Op zoek naar mijn zachte kant. Voelen, kijken, luisteren naar mijn lijf. Dus geen rol meer aannemen, waarbij mijn gevoel niet klopt. Zolang mijn gevoel klopt bij de rol waarin ik me bevind, als dat écht congruent is, dan ben ik mezelf. Dan ontstaat het totaalplaatje van wie ik ben.
Mmmm… is het wellicht dan toch simpeler dan ik denk? Als de kern in de rollen oprecht is, dan kunnen alle rollen worden uitgevoerd. Zolang je de bereidheid hebt je gevoel toe te staan. Oprecht en vanuit de kern. Zonder dubbelrol.

Er rest nog een bewustzijn die ik lastig vind te nemen:  Het besef dat je in jouw leven sommige dingen slechts éénmalig kunt doen. Daar waar een regisseur op het toneel zou kunnen roepen: “CUT” kunnen er honderden takes volgen.  In Real Live kun je in een aantal situaties nooit herkansen: Een éérste ontmoeting en een laatste afscheid. Nooit terug te draaien! Het enige wat overblijft is de leer voor de toekomst.

Nu, aan het eind van dit blog gekomen, bekruipt mij de vraag: Zal ik dit blog wel plaatsen? Wellicht ben ik nog niet bekend met alle rollen die ik kan en durf te vervullen. Nieuwe rollen onderzoeken, dat is wat ik ga doen.  Rollenspellen. Voor mij is het verre van ‘simple and significant’. Of misschien is dat het juist wel en is het maar net wat ik er van maak…

Zoals je ziet heb ik dit blog toch geplaatst. Een van de redenen is mijn lef te tonen en mijn kwetsbare zachte kant met je te delen. Én ik wil je graag laten voelen, laten inzien dat iedereen meerdere rollen en meerdere kanten in zich heeft. Ook ík, ook jíj!

Hoeveel rollen speel jij in jouw leven? Hoe vaak zit jij in de dubbelrol? Durf jij te laten zien wat je werkelijk voelt? Of heb jij in jouw lijf ook een aantal van die beperkende overtuigingen?
Ik ben me door alles wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt bewust van geworden en ik weet wat ik te doen heb. En jij? Wat ga jij doen en belangrijker, hoe ga jij dat doen?

Tot slot, Show time. Let’s play……
Speel iedere rol. Spannende, intense, actievolle, strenge, passievolle, harde en zachte rollen. Volg je hart en show yourself.
Toon je lijf én je lef! Vanuit jouw hart!
Als je op deze manier je rol durft in te stappen, dan is iedere rol helpend en helend.

And remember: I can only be me and you can only be you…

I can only be me… 

Rollen…..