Rust en Zijn…..(en GENIETEN, 4 dagen lang)

“Thea, Teuntje, wanneer ga je nu eens op zoek naar ‘Rust en Zijn’ in plaats van altijd maar in de ‘doe’ modus te blijven hangen. Doen, ken je zo goed, zelfs als het om rigoureuze beslissingen gaat. Wordt het nu niet eens tijd voor ‘Rust en Zijn’?
Pffff, daar was de irritante Master X weer. Of was het mijn alter ego deze keer? Zelfreflectie, ik kan het en het is soms zo confronterend. Ik ben heus niet DOM en ik weet waar mijn angel zit en soms voelt het zo fijn even de andere kant op te kijken. Langzaam begint het besef te dalen en ik besluit dat het mijn alter ego is die me dit vraagt. Anders gaat het me waterijsjes, raketjes kosten. Of was het iets anders? 

Vier dagen op pad met de VW T2 camper. Prachtig weer en daar waar ik in mijn vorige blog nog zweefde ben ik nu op zoek gegaan naar ‘Rust en Zijn’ Na mijn bijna val uit de molen, dankbaar voor het kettinkje, is nu een nieuw tijdperk aangebroken.
Alleen, hoe en waar vind je ‘Rust en Zijn’? Doelbewust ga ik op zoek…

Rust en Zijn…
Twee zulke simpele pure woorden. En ook twee woorden waarmee ik nog regelmatig, als een Sumoworstelaar, in worsteling ben. En op het moment dat ik niet wil worstelen  draai ik me om en ren of zweef ik weg. Vluchtgedrag….

Op pad dus, met de VW T2 bus met als doel ergens onderweg mijn ‘Rust en Zijn’ te vinden.
Rond vier uur strijk ik neer op een heerlijke camping in Culemborg. Nadat ik mijn spullen heb uitgestald eerst maar eens een kop sterke OPLOS koffie. Dé helpende factor?

Vervolgens neem ik plaats op mijn kleedje. Mediteren om zo iets dichter bij mezelf te willen komen. En het woordje ‘willen’ impliceert al de dwingende factor. Kansloos dus. Na een half uur verwissel ik het kleedje voor mijn hardloopschoenen en aansluitend een koude douche. Het helpt in ieder geval mijn hoofd te legen en mijn lijf te vermoeien.
De onrust blijft. Mijn lijf is op zoek naar innerlijke rust. En als ik de rust niet lijk te kunnen vinden ga ik op zoek naar afleiding. Ik stort me, net als de halve wereld, in een gigantische valkuil …… Ik pak mijn mobiel. Appen, Googelen, leuke sites bezoeken en als in een soort trance de buitenwereld buitensluiten. Pingetjes, belletjes, klopjes, en zelfs flirtende fluittoontjes zorgen ervoor dat ik de tijd vergeet.  En dat me dát ‘Rust en Zijn’ oplevert? Haha, verre van dat…

Het gevolg van dat ge-app is een zeer onrustige, korte nacht in de camper. Vroeg wakker besluit ik mijn pad te vervolgen. Op naar Brabant deze keer, want daar heb ik een doel. Een afspraak op de donderdag en dus is het bijzonder handig er woensdag al te zijn. Wie weet, heb ik na deze afspraak ‘Rust en Zijn’ gevonden. Rijdend richting mijn nieuwe bestemming, geniet ik volop. Met maximaal 80 km per uur tuffen over landwegen, binnenwegen. Kijkend naar de prachtige omgeving een gevoel van ultieme vrijheid. Ook een stoer gevoel. Luisterend naar het ronkende geluid van de T2 motor afgewisseld met muziek, raampjes wagenwijd open, de wind door mijn haren en de geniet momenten tot op mijn bot voelen. En uiteraard ook ongegeneerd kauwgom kauwen, bellen blazen en mee galmen met de muziek. Gáán, daar naar waar de wind me brengt. Rust. En toch… Die afspraak op de donderdag zorgt ook nu weer voor onrust. Wiebelig in mijn lijf.

Rond vijf uur kom ik aan op de camping in Brabant. En daar slaat de onrust pas écht toe. Ik heb gekozen voor een volledig leeg veld en al snel voelt dit veld té groot, té stil en té leeg. Het toen nog leuke lege veld… 
Dus wederom een rondje rennen… Langzaam start het besef dat in rennen de oplossing niet ligt. Steeds bekruipt mij de vraag waar ik nu toch van wegren? Uiteraard is het gevoel na het lopen heus heerlijk. Het levert me per slot een ‘leeg’ hoofd en een moe lijf op. De vraag is of daar The Key ligt…

Na het lopen is daar weer de blijvende onrust en dus nestel ik me op een ruim en vol campingterras, gelegen aan een groot, helder, mooi meer. Ik bestel een drankje en al snel kom ik in contact met voor mij onbekende, bijzondere mensen. Een Pastoor die voor eigen parochie predikt, een zachte eenzame dame die geen enkel familielid meer over heeft en een zeer open ex-prostituee.
Een bont gezelschap, daar op dat terras, ergens op een camping midden in Brabant. Mooie, bijzondere mensen, die de bereidheid hebben hun niets verhullende verhaal met mij te delen. En ik? Ik luister. En luister. Ik geniet van hun verhalen die zij vol passie en vuur met me delen. Hoe heerlijk in alle rust alleen te hoeven luisteren. Zonder oordeel, open minded,  een stukje meereizen in hun levensverhaal. En wanneer ik s’ avonds in mijn knusse camperbedje lig, ben ik in mijn hoofd nog even bij hen. En wederom een dag waarop ik mijn innerlijke ‘Rust en Zijn’ niet bewust gevoeld heb. Mijn ogen, mijn oren en mijn gevoel op de ander gericht om niet naar mijn eigen proces te hoeven kijken.

Die nacht word ik plotsklaps wederom overvallen door alweer onrust. Om vier uur schiet ik overeind. Jee… die afspraak van morgen… Gaat die voor ‘Rust en Zijn’ zorgen? Een enorme lading van belemmerende overtuigingen overvalt mij. En nog hetzelfde tijdstip app ik de vraag of deze afspraak wel zo handig is. En samen besluiten we dat deze afspraak op dit moment niet het mijn beoogde resultaat gaat opleveren. Om zeven uur sta ik op en gooi ik mijn boel in de camper en stap ik weer vol goede moed achter mijn stuur. Op naar een nieuw pad. Deze keer zonder doel. Gewoon sturen en rijden. Gewoon? 27 graden in een VW T2 camper bus, géén airco en in korte rok plakken op een skaileren stoel. Al rijdend in een camper bus met mijn blik op de schoonheid die ons land te bieden heeft. Wederom volop genieten. Nu nog intenser want ik heb voor deze dag geen doel. Rest alleen mijn zoektocht naar ‘Rust en Zijn’

Rond vier uur arriveer ik op een camping ergens in Zuid-Holland. Een kleine, schattige en ook overvolle camping. Ik besluit mijn camper te parkeren en terwijl ik mijn boeltje uitlaad is daar weer die eeuwige onrust. En dus, alles weer in de camper geklapt, met mijn staart tussen mijn benen vertrokken. Uiteraard wel de overnachting betaald, dat voelt beter.

De hamvraag blijft: Hoe ik en waar kan ik die verrekte ‘Rust en Zijn’ toch vinden? Ik stuur de camper naar de kant van de weg, waarna ik plaats neem op een bankje. Even voelen wat ik nu nodig heb. En terwijl ik daar zo zit komt er een fietser voorbij. Ze stapt van haar fiets en neemt haar plaats naast mij. Haar persoonlijke reis deelt ze met mij. Haar zorgen legt ze neer en weer luister ik in alle rust. En weer geniet ik onbewust van haar openheid en haar  verhalen. Ze deelt haar verhaal met een voor haar onbekende en het enige dat ik doe is luisteren. Heimelijk genieten van de schoonheid in contact te zijn met de ander. Ze deelt ook de koffie uit haar thermosfles en daarna vervolgen wij ieder ons pad.

En al rijdend besluit ik dat ik terugga naar daar waar mijn reis begonnen is. Wetende dat ik daar altijd welkom ben. Ik parkeer de camper bus onder de hoge bomen, stal alles weer uit en eet appel-peren uit hun bomen. Ook hier sta ik alleen op een enorm grasveld en nu voelt het goed. Paarden, kippen en twee grote stoere lieve honden vergezellen mij. En ik voel heel even hoe ‘Rust en Zijn’ voelt. Heel even heb er van geproefd als ik word opgeschrikt door een app van Lot. Lot, een van mijn allerbeste, allerliefste vriendinnen.

Ze is onderweg naar waar ik ben om samen te genieten van wijn, bier, chocolade, Sushi, muziek en mooie, diepe verhalen. En dit keer deel ik ook mijn verhaal. Mijn verhaal over het afgelopen jaar. Over de rigoureuze beslissingen die ik genomen heb. De dingen die ik gedaan en gelaten heb.
We huilen, we lachen, we drinken, we appen en we sjoelen. Dit laatste wegens een enorme onweersbui. Sjoelen ‘s nachts om drie uur in het washok. We slapen samen in het twee persoons knusse camper bed, gewoon omdat we beiden geen zin hebben het stapelbed in te duiken. Diepgang en ook rust. Kunnen zijn wie we zijn en alles er omheen mag er ook zijn.  De ‘Rust en Zijn’ daadwerkelijk voelen. Alleen op een andere manier dan ik vooraf bedacht had. De échte betekenis van deze woorden zijn wel degelijk aanwezig. Op een andere plek dan waar ik ze zocht.

Die volgende ochtend hadden we nog gehoopt op een heerlijk ontbijt ergens buiten de deur en dat zat er helaas niet in. Iets met externe factoren en innerlijke onrust, dit keer veroorzaakt door andere redenen.

Thuis gekomen stap ik direct weer in de ‘doe’ modus. Ik ga Googelen naar een reis waar ik de innerlijke rust zal vinden. Doen, zoeken, handelen, in actie komen. Op zoek naar…….STOP!
Tot ik diezelfde avond met een wijs man in gesprek ga. “Lieve zus, misschien wordt het nu eens tijd te stoppen met jouw zoektocht naar ‘Rust en Zijn’ Ga gewoon zijn dan komt de rust vanzelf.”
Dank je wel broer.

Want als ik ’s avonds in mijn bed lig, weet ik plotsklaps. Mijn ‘Rust en Zijn’ momenten waren de afgelopen dagen wel degelijk aanwezig, Ik heb me alleen gefocust op de zoektocht ernaar in plaats van te kijken in de juiste richting. In plaats van mijn lijf toe te staan het ‘Zijn’ te voelen. Want dan was ik me ook bewust geweest van de ‘Rust’. Zien wat je ziet, horen wat je hoort en voelen wat er is. In het ‘NU’.

En nu mijn is blog geschreven, nu de letters het papier, of liever het beeldscherm hebben geraakt, weet ik dat ik veel momenten van ‘Rust en Zijn’ in mijn leven heb. Mijn genietmomenten, volop geproefd, gevoeld en ervaren.

Bewust ‘ZÍJN’ zorgt voor het bewust voelen van ‘RUST’ en… Genieten momenten!

En, hoera, ik heb ook een andere kant. Mijn enthousiaste doe modus, proactieve kant. Handig, omdat ik mijn bucketlist nog niet heb afgewerkt.  Ik wil giga genieten, intens ervaren en volop voelen. Het klinkt wat dom en het is zo simpel. Subjectieve waarneming: Dat wil toch iedereen?

Mocht je in dit blog iets herkennen, deel het graag met me. Dit kan door het achterlaten van een reactie op mijn website.
En, wanneer reis je mee? Laatste uurtje wegkauwen 🙂 

City to City The road ahead

Rust en zijn kus deze X