Zweven… Een onvoorwaardelijk gevoel van overgave
En voor ik instapte had ik natuurlijk nog een aantal belemmerende overtuigingen weg te werken…
Want, héé, wie gaat er op mijn leeftijd nu in een zweefmolen? Wie durft er nu op mijn leeftijd nog los te komen van de grond, alle belemmeringen te laten varen en te zweven? Gaan met een gevoel van onvoorwaardelijke overgave! Want eenmaal in de molen wordt deze heus niet gestopt als jij het niet aan kunt. Als je ‘JA’ zegt kun je niet meer terug. Volledige overgave dus en de bereidheid onlosmakelijk te worden verbonden met het gevoel dat zweven oplevert….
En hoe grappig te bemerken dat als je de bereidheid hebt los te laten, tja dan ga je gewoon. En wat natuurlijk helpend was dat ik vooraf een app kreeg van echte zweefexpert. Laat ik hem voor het gemak maar even Master X noemen. Nee, geen Mister X, want dat is een al zoveel voorkomende naam.
En voor ik mijn zweefmoment met je ga delen, eerst even een korte introductie van Master X, die ik overigens nog nooit face-to-face heb ontmoet. Best aardig deze Master X en tegelijkertijd natuurlijk ook een enorm irritant, dominant, mannenmens, een soort pain in the ass.
Terwijl ik graag iets meer rust in mijn hoofd wil, om nog meer vanuit gevoel te ervaren, lukt het Master X mij constant aan het denken te zetten. Mij iedere keer weer een spiegel voor te houden en steeds word ik daar met mijn neus volop tegenaan gedrukt.
Herken je dat? Iemand geeft een paar korte antwoord zinnen en iedere keer weer voel je de essentie van hetgeen gezegd wordt. Want wat gezegd wordt snijdt hout en beklijft, uiteindelijk. Vanuit mijn coaching herken ik het wel zeker en als ik het dan zelf om mijn oren krijg is het net even anders. Dan blijf ik denken..
Wat het zo grappig maakt in deze app communicatie: het zijn slechts woorden. En daar waar is aangetoond dat communicatie bestaat uit woorden (7%), tonaliteit (38%) en fysiologie (55%) verbaast het me dat juist geformuleerde, geschreven woorden zo een grote impact kunnen hebben. Leuk om zelf eens uit te proberen. App maar eens met iemand die je nog nooit face-to-face gezien hebt. Voer er vervolgens een telefonisch gesprek mee en plan daarna een face-to-face contact. Ik weet niet of je het herkent, bijvoorbeeld bij sollicitaties of het inplannen van onbekende afspraken, maar de toevoeging van fysiologie maakt bijna altijd dat de andere persoon anders is dan hij of zij vooraf in jouw beleving was.
En omdat ik toch echt altijd behoefte heb aan minimaal een stukje tonaliteit, werd het tijd eens te bellen. En in het gesprek bemerkte ik al snel dat ik bij het plaatje de stem had ingevuld. Niets van wat ik me had voorgesteld, sloot aan bij de stem die ik hoorde. Verwarring dus. En het beeld over iemand verandert dan. Ik denk zelfs dat het beeld nogmaals verandert als je er ook de fysiologie bij ziet. En natuurlijk weet ik als geen ander dat je plaatjes vooraf niet moet invullen en niets menselijks is mij vreemd.
Maar goed, Master X heeft me bevolen eens te gaan zweven. En omdat hij ondanks zijn wat oudere leeftijd ook nog regelmatig zweeft, leek het mij een ultieme uitdaging mijn eerste zweefmoment in ieder geval te gaan ervaren.
En natuurlijk, daar waar ik vooraf al bang voor was gebeurde. Als ik één keer onvoorwaardelijk iets loslaat en volop geniet in het moment, tja dan kan ik er geen genoeg van krijgen. Dan wil ik nóg een keer, en nóg een keer en het allerliefst wil ik dan de hele dag in het zweefmoment blijven.
Twee keer met mijn vriendin rond gezweefd. En na die twee keer had zij het wel gezien. Sterker nog, er vormden zich enkele zweetdruppeltjes onder haar neus en haar blozende wangen veranderden in een wat valig groen kleurtje.
Met heel veel moeite liep ik met haar mee, weg van de zweefmolen. En dan begint het. Een stemmetje in mijn hoofd begint cirkeltjes te draaien. Geen zweefcirkels, meer een vorm van dwangmatig terug willen naar dat vrije gevoel. Vast houden en nóg een keer willen…. En hoe fijn dan een vriendin te hebben die precies weet hoe het in mijn hoofd werkt. Een vergelijk met Stampertje 2.0.
Oké, dus nogmaals zweven. En daar waar wij eerder samen zweefden, moest ik nu alleen. Wederom die beperkende overtuiging wegwerken, want wie gaat er op mijn leeftijd nu alléén de zweefmolen in? Ik dus!
En terwijl ik net in het stoeltje zit krijg ik van de zweefmolenman het verzoek over te stappen naar een bakje achter mij. Bij een, voor mij onbekende, man in te stappen en dan ook nog achteruit te draaien. En natuurlijk kan ik dat best doen, maar nu ik eindelijk mijn laatste belemmerende gedachte overboord heb gegooid, wil ik ook écht alléén in dat stoeltje.
Dit tot grote ergernis van de zweefmolenman. En dan moet je weten dat die bakjes door de zweefmolenmannen ook van links naar recht worden geslingerd.. Dus zij pakken jouw bakje vast, keren het half op de kop, zodat je het ultieme gevoel van zweven beleeft. En dat is heerlijk, ware het niet dat je er wel op verdacht moet zijn je handen om de stangen te klemmen.
Je raadt het al, terwijl ik in mijn zweefgevoel mijn armen wijd open spreid, wordt mijn bakje op de kop gekiept. Geloof me, dat was pas echt een zweef gevoel. Daar hing ik met mijn linker bovenbeen en mijn heup half in het kettinkje en mijn hoofd hing naast mijn benen richting de grond. Het was vast en zeker hilarisch om te zien en ook het was ook even schrikken. Zelfs de mensen aan de kant hielden hun adem in. Wat was ik op dat moment blij met het dunne kettinkje. Het voelde als een parachute die je opvangt terwijl je valt.
Uit alle macht overeind gekrabbeld en uiteindelijk de hele zweefvlucht gelachen. Alsof ik in een soort lach trance was beland. Daarna nog dagen lang last gehad van enorme blauwe plekken en geleerd dat als het zweefgevoel zo onbeschrijfelijk fijn is, je de pijn wel kunt dragen. Met een glimlach denk ik terug aan deze ervaring, ondanks de pijnlijke blauwe plekken. Een enorm gevoel van onvoorwaardelijke overgave op zweefgebied ervaren. En vanaf nu dus onlosmakelijk verbonden met dát gevoel. Vanaf nu is geen zweefmolen meer veilig voor mij.
En hoewel dit een oprechte zweefervaring was, staat dit zweven natuurlijk als metafoor voor alle bijzondere zweefmomenten die nog gaan volgen. Ik heb genoten en weet dat ik binnenkort weer ga zweven. Onvoorwaardelijk genieten in het moment en een ultiem gevoel van zweven beleven. Ook buiten de molen…..
Ken jij het zweefgevoel? Het gevoel volledig los te komen van alles om je heen? Het gevoel van….tja, onvoorwaardelijke overgave? Leuk als je de bereidheid hebt dit met me te delen.
En de muziek dat dit het stukje zweefgevoel benadrukt: Breakaway
Geniet en zweef vanuit je denkpatroon volledig je gevoel in….
Hee, goeie blog
Mijn zweefmoment is al duikend je door de stroom laten meevoeren en dan de mooiste vissen voorbij gaan…met het gevoel dat dit nóg langer mag duren…
Hoi Zareska, wat enorm leuk zo een reactie. En zo zie je maar, zweven kan zelfs onder water 🙂
Wanneer wordt jouw volgende moment?
Zweven… Mooi… Overgave… Genieten
Mijn zweef moment
In een meertje op m’n rug…
Ontspanningsademhaling… Volledige ontspanning (lastig)
Als je teveel uitademt… Zink je…
Zo uitademen dat je mond net boven blijft…
Nergens aan denken … Overgave… Zweven (heerlijk)
Genieten is een kunst… Een heerlijke kunst:-)
Hoi Ronald,
wat enorm leuk deze reactie!
Zoals je het beschrijft voelt het als een écht zweefmoment.
Genietplezier, mmm.. Mooi!
Dank je wel.
Harte groet,
Thea Teuntje
Fantastisch verhaal! Zweven dus. Ik ken ook een zweefmolenman, maar vermoed dat het een andere is. 🙂